Ik staar naar mijn schrift en kijk wat ik allemaal heb geschreven. Door de zenuwen snap ik niet echt niet meer wat ik allemaal doe. Ik zucht en leg me pen neer en kijk naar buiten, de lucht is strak blauw en de zon schijnt fel. De bel gaat en ik schrik op uit me gedachten. Ik doe me spullen in me tas en loop de klas uit. 'Vandaag is de dag' zegt hana. Ik kijk haar aan. Ze zit dan wel naast me in de klas maar dat betekent niet dat ik haar mag. 'Ja' zeg ik stug. 'Ben je zenuwachtig?' ik zucht. 'Dat is toch logisch, iedereen is zenuwachtig.' ik loop chagerijnig weg. Ik bedenk dat ik wel iets aardiger had mogen reageren. Het is voor iedereen een zware dag. Ik ren de trap af en loop naar buiten. 'Jady' roep ik en ren naar hem toe. Hij is eigenlijk me enige vriend. Veel vrienden heb ik niet maar daar heb ik geen moeite mee. Aan jady heb ik genoeg. 'Hey macey' zegt hij en hij geeft me een duw. 'Gaat ie nog een beetje?' 'nee ik ga dood van de zenuwen.' 'we worden echt niet uitgekozen hoor' stelt hij me gerust. 'Je weet het maar nooit' zeg ik. 'Kom we gaan naar huis.' ik wil eigenlijk niet naar huis want daar ligt de brief. Onderweg naar huis praten we bijna niet tegen elkaar, totdat jady vraagt hoe het op school ging. Ik lach, 'nou wat dacht je ervan' hij lacht naar me. Ik durf er eigenlijk nooit naar te vragen hoe hij ermee om is gegaan toen zijn broer omkwam in de vuur spelen. Ik zie dat hij er nog mee zit maar niet over wil praten. Het is nu bijna 2 jaar geleden dat hij overleed. Hij was in gevecht toen hij zich omdraaide en neer werd gestoken. 'Mis je je broer?' zeg ik voorzichtig. Hij kijkt me aan, hij probeert zijn gezicht neutraal te houden maar de tranen springen al in zijn ogen. 'Sorry' zeg ik snel. 'Nee het maakt niet uit.' hij kijkt naar zijn schoenen. Als ik bij me huis ben gaat hij voor me staan. 'Je moet beloven dat je het gelijk verteld als je uit bent gekozen of als je nog veilig bent, ik weet dat je het niet mag vertellen maar asjeblieft.' ik glimlach een beetje. 'Ik beloof het!' ik geef hem een knuffel en loop dan me huis in. Ik gooi me tas op de grond en als ik de kamer binnen kom zitten mijn broer en broertje naast elkaar op de bank. 'Ik heb me brief al geopend' zegt hij stug. 'En?' 'ik ben het niet' zegt hij met een lach. Ik lach terug en hij geeft me brief aan. 'Als ik het niet ben is me tweeling zusje het ook niet' zegt hij lachend, ik pak de brief aan en hij gaat weer op de bank zitten. We lijken veel op elkaar. Ik scheur de envelop open en schuif de brief eruit. Ik zucht en vouw hem voorzichtig open. Ik begin te lezen.
Geachte macey eldon.
U bent uitgekozen om uw dorp te verdedigen in de vuurspelen.
We komen u vanavond op 7 uur opzoeken om uit te leggen hoe we alles gaan doen.
U mag niks tegen uw vrienden en vriendinnen vertellen alleen aan je gezin. Dan zien we u vanavond om 7 uur precies.
Vriendelijke groet.
Ik staar vol ongeloof naar de brief. Ik laat de brief los en hij dwarrelt langzaam naar de grond. 'Mailo, waar is mam?' 'wat hoezo?' 'waar is mam?' zeg ik nog een keer. Die is bij de buren. Mailo pakt de brief van de grond en begint te lezen. Er komen tranen in zijn ogen. 'Macey...' melano kijkt ons raar aan. Hij snapt niet wat er gebeurd hij is nog maar 4. Ik geloof het nog steeds niet. Ik kijk voor me uit en begin dan te rennen. Ik ren het hele dorp door en stop niet tot ik er ben, ik sta hijgend voor het huis en klop op de houten deur. De deur gaat open. 'Jady ik ben..' hij kijkt me vaag aan. 'Je bent?' 'ik ben uitgekozen!' hij trekt me naar zich toe en houd me stevig vast. Als hij me loslaat zie ik dat hij huilt. Ik kan niet huiken want ik geloof het niet. Ik wil niet dat iedereen om mij huilt. We gaan zitten tegen de enigste en dikke boom in het weiland waar we zijn als we alleen willen zijn. Ik staar de verte in en jady kijkt naar mij. Ik macey eldon is uitgekozen om dorp 4 te vertegenwoordigen. Ik moet mee doen aan de vuurspelen. 6 jaar de arena in, iets wat nog nooit iemand heeft overleeft. Ik ga hier weg en kom nooit meer terug. Ik ga opweg naar de dood!
