Regenerandum

3

Odada açık televizyon ve çatal bıçak seslerinden başka ses yoktu. Büyük masanın etrafında beş kişiydik. Annem, babam, ben, ablam ve teyzem. Klasik bir aile toplantısı işte. Kuzenim sevgilisiyle buluşacağını söyleyip ayrılmıştı yanımızdan. Aramız iyi olmamasına rağmen ben geldiğim için gittiğini belli etmemeye çalışıyordu. Etse bile umursar mıydım bilmiyorum. Yemekler bittikten sonra tabaklar kaldırıldı ve pasta dağıtıldı. Ölüm sessizliği eşliğinde. Bu sessizliğin bana da geçmiş olması hoşuma gitmese de işime yaramıyor diyemezdim. Pastalar yendikten sonra babam boğazını temizledi.

- İyiki doğdun oğlum. Hediye olarak ne istersin?

Soğuk ses tonu hala aynıydı. Gözleri hala ifadesizdi. Yüzüne bakarken ben de öyle görünüyor muydum emin değilim. Elimdeki bardağı yavaşça masaya koyup konuştum.

- Regenerandum formu.

Annemin elinden düşen çatalın sesi yankılandı. Ve nihayet babamın yüzünde bir ifade vardı. Bu durumdan keyif almadığımı söylesem bariz yalan olurdu. İlk konuşsn teyzem oldu.

- Mevil! Bu hevesten kurtulmalısın tatlım. O oyunun gerçektekiyle eşdeğer acı verdiğini duydum. İnsanları öldürmek üzerine kurulmuş sadistçe bir oyun. Bunu reddetmek için düşünmemize  bile gerek yo..
- Tamam.

Kaşlarımı kaldırıp babama baktığımda gayet ciddi olduğunı gördüm.

- Tanrım.. Jeff ne dediğinin farkında mısın? Mevil daha çocuk!
- Bugün on sekizini dolduruyor. Böyle mutlu olacağını düşünüyorsan git ve ol.

Gözleri anladığını söylüyordu sanki. Bu ifadesiz adamın bu kadar ciddi bir ifade takınması komiğime gitmişti. Sanki karşısında kurtarması gereken biri varmış gibi. Asıl hasta diğerleri değil de benmişim gibi. Derin sessizliğin içinde önce bir sırıtış belirdi suratımda. Ardından bir kıkırtıya en son ise kahkahaya dönüştü. Bu insanların hepsi deliydi.