Marinette dziewczyna całkowicie zwyczajna. Od dwóch lat zakochana w koledze z klasy. Jednak kiedy atakuje akuma staje się super bohaterką Biedronką.
Adrien chłopak popularny i cieszy się otoczeniem ludzi. Jednak ojca ma tylko od czasu w grafiku. W...
Otwarlam oczy i rozejrzalam się po mieszczeniu. Szybko sobie przypomniałam wydarzenia z wczoraj. Spojrzałam na Adriena, który jeszcze spał wtulony we mnie. Uśmiechnęłam się. Od kad pamiętam marzyłam o tym by się do niego przytulać, jednak w zupełnie w innych okolicznościach. Mimo wolnie z ust wyrwał mi się szlok, co obudziło blondyna. -Mari.. - Przytulił mnie. -Och, Adrien.... Tęsknię za nimi. -Wiem, Księżniczko. - Przytulił mnie. - Chcesz zostać w domu? -Tak. Nie dam dziś rady iść do szkoly -To zrozumiałe. Chcesz coś do jedzenia? -Tak. Macie może płatki? -Powinno się coś znaleźć. Łez sobie a ja ci przyniosę. -Nie trzeba.... -To żaden kłopot, Marinette. Wiem, że ci ciężko i chce cie wesprzeć. - Uśmiechnął się lekko i wstał z łóżka. -Dziękuję. Chlopak, zszedł na dół, a ja ubrała się w jedną z lekkich sukienek, które zaprojektowałam. Usiadłam na parapecie i westchnęłam. Mamo... Tato... Tęsknię-pomyślałam. Przypomniałam sobie jak zawsze, zegnalam się z nimi idąc do szkoły, jak zawsze mnie wspierali. Jak dbali bym była szczęśliwa i by niczego mi nie brakowało. Jednak w tej chwili pragnęłabym tylko znów ich zobaczyć. Pożartowac z tatą i robić croissanty z mamą. -Mari,jestem-Powiedzial Adrian stawiając miseczkę na biurku. -Dzięki-Podeszła i usiadłam przy biurku. -Marinette, możesz tu zostać tak długo jak zechcesz. Rozmawiałem z tatą i powiedział, że gdybyś czegokolwiek potrzebowała, zwróć się do mnie lub Nathalie. -Jesteś taki dobry-Westchnęłam. -Ty też. Zawsze byłaś pomocna i pełna uśmiechu dla każdego. Dlatego chcę zrobić to samo dla ciebie. Spojrzałam na niego. Był taki wspaniały. Dobry, uczynny i pełen ciepła oraz zrozumienia. Nigdy w całym życiu nie widziałam kogoś tak bliskiego ideału i pewnie nie poznam. -Chcesz bym został? - Spytał. -Nie. Powinieneś iść do szkoły. Ja też z resztą, ale na razie trudno mi się pozbierać. -W porządku. Jak wrócę, dostaniesz notatki. Co powiesz, potem na film? Zaprosił bym też Alye i Nino. Zastanowilam się. Pomyślałam, że towarzystwo tych golabków może mi pomóc. -Chętnie-Uśmiechnęłam się. -W takim razie film, chipsy i cola oraz film. Nie martw się Mari. Tęsknota co prawda nie minie ale z czasem będzie łatwiej. -Wiesz to z doświadczenia, prawda? -Owszem. Widzisz mama zmarla dawno temu. Jednak wciąż widzę jej uśmiech, jak gotuję i bawi się że mną. Powiem jedno. Na początku będzie trudno. Z czasem jednak uda ci się pozbierać. A ja, Alya i Nino zawsze będziemy obok. -Wiem i bardzo dziękuję. Adrien powiedz proszę Alyi, że nie jest najgorzej. Nie chcę by nie potrzebnie martwiła się mną. -W porządku. - Odpowiedział i przytulił mnie na pożegnanie. Potem wyszedł. Położyłam się na łóżku i przez chwilę patrzyłam w sufit. Pomyślałam o tym jak rodzice umarli nie znając prawdy o mnie. Po raz pierwszy poczułam się z tym źle. W końcu mój wzrok padł na gitarę przy biurku. Podeszła i wzięłam ją w ramiona. Po chwili pokój wypełnił się jej dźwiękami, a mój głos smutny, ale jednak spokojny rozbmiewal po pokoju. -Marinette to jest piękne-Powiedziała Tikki wyskakując z torebki. -Och, Tikki. Przepraszam, że zapomniałam. Zaraz dam ci ciastko-Powiedziałam i siegnelam do torebki z kad wyjelam metalowe pudełko i podałam kwami jedno z ciastek. Tikki uśmiechnęła się lekko i jadła powoli. -Nie przejmuj się. Nie dziwię się, że zapomniałaś. To co cię spotkało było przecież wstrząsem.-Powiedziala kwami. -Dzieki,Tikki. Potem wróciłam do grania, a Tikki sluchalala z uśmiechem. Po godzinie stwierdziłam, że czas zaprojektować sukienkę pogrzebową. Robiłam to jednak powoli, bo wciąż widziałam wspomnienia. Mamę, która mówiła w zartach, że będzie pomagała mi w projekcie w sukni ślubnej, ojca który dla swojej córki zrobiłby wszystko. Po chwili w szkicu pojawiła się taka(sorki ale nie znalazłam żadnego szkicu, więc wstawiam zdjęcie) sukienka. U góry miała mieć koronki, gdzie szły potem na ramiona. Dalsza część miała składać się z materiału.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Gdy skończyłam, stwierdziłam, że trochę się przespie. Położyłam się więc i zamknęłam oczy.
Adrien
Pojechałem do szkoły i na samym wstępie zostałem przesłuchany przez Alyę. Rany boskie rozumiem, że się martwi ale niech trochę przystępuje, błagam. Spojrzałem, z prośbą ratunku na Nino. -Skarbie... Może trochę się uspoj co? Trochę nam przyjaciela straszysz, a Adrien ci już powiedział, że Mari po mału się oswoja tak? - Spytał mulat oplatajac talię Alyi. Alya spojrzała na mnie i westchnęła. -Nino masz rację. Wybacz Adrien. Po prostu się martwię. -Dlatego zaraz po szkole jak macie czas idziemy do mnie. Mari, przyda się nasze wsparcie teraz. - Powiedziałem wchodząc do szkoły. Nagle poczułem, że coś rzuca mi się od tyłu na szyję. Nie musiałem zgadywac kto to, a gdy usłyszałem głos wiedziałem, że znów się zaczyna katastrofa. -Adrieński! Doszły mnie słuchy, że przygarnąłeś tę przyblede Dupain-Cheng. Powiedz proszę, że to nie prawda-Zamruczal mi głos Chloe Burgeois. Pokrecilem głową. Ta dziewczyna kompletnie nie umie wyczuć taktu. -Chloe. Tak zabrałem MARINETTE do siebie. Wczoraj dowiedziała się o katastrofie na lotnisku. Wybuchła bomba, a ona została SAMA, więc tak wziąłem ją na parę dni pod dach. A teraz wybacz, ale chcę iść na lekcje. - Powiedziałem lekko wkurzony. Boże co się u licha z nią stało? Kiedy bylismy dziećmi bylismy dobrymi przyjaciółmi. Gdy moja matka zmarla była przy mnie i wspierała. Zrzucilem ją z pleców i ruszyłem za parą mulatów. Lekcje trochę się dłużyly. Kiedy zadzwonił ostatni nasz dzwonek, ja, Alya i Nino wystartowalismy biegiem. W końcu dotarliśmy do domu. -Hej, Nathalie. Jak Marinette? - Spytałem na wstępie. -Panienka jest w pokoju-Dostaliśmy odpowiedź. Szybko tam ruszyliśmy. W pokoju Marinette siedziala na parapecie. Gdy tylko nad usłyszała obróciła się i posłała lekki uśmiech. -Mari! - Alya rzuciła się w ramiona dziewczyny przygniatajac w ją e uścisku -Alya... Spokój-Powiedziała słabo. -Aaaa... Wybacz-Alya odsunęła się.-Martwiłam się. -Wiem, Al. Ale będzie dobrze. Jakoś się pozbieram. Mając was wszystkich jestem tego pewna. Dwie godziny później odpaliliśmy film "Słodkie kłamstwa". Do wyzerki mieliśmy cole, chipisy i cole. Potem Alya i Nino poszli, a ja zacząłem ogarniać pokój po tej imprezie. -Adrien... Głupio mi znów cię prosić, ale zostaniesz jeszcze dziś przy mnie-Spytała Marinette. -To będzie zaszczyt, ksiezniczko-Ujrzalem jej lekki rumieniec i uśmiechnąłem się pod nosem. Poszedłem się przebrać, a potem wróciłem do Marinette.
