My life is destroyed

Kεφάλαιο 1ο

''ΝΤΡΙΝΝΝΝΝΝΝ!!'' Χτυπάει το ξυπνητήρι σπάζοντάς μου τα νεύρα για ακόμα μια φορά.Πόσο  πολύ θέλω να πάρω ένα σφυρί και να αρχίζω να το κοπανάω μέχρι να βγουν όλα τα ελατήρια!Πφφφφ τέσπα νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σηκωθώ από αυτό το υπέροχο και ανάλαφρο πάπλωμά μου και να κυλιθώ μέχρι τις σκάλες..Βασικά τι ήθελα και το έλεγα.

''ΓΔΟΥΠ''και ναι κυρίες και κύριοι το βραβείο της πιο ατσούμπαλης κοπέλας πάει σε μένα!Γ*μω την τρέλα μου μέσα!Πάει το δαχτυλάκι και μόλις το είχα βάψει ρε φίλε!(Τσάμπα η πάλη μου δλδ χθες να βάψω τα νύχια των ποδιών μου😒)ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ  ας το καταπιούμε και αυτό(γκούχου σταμάτα να σκέφτεσαι άλλο πράγμα σε κοιτώ😂😏) . 

Έπειτα από όλη αυτή την καταστροφή κατευθύνομαι προς την ντουλάπα μου για να βάλω τα καθημερινά μου ρούχα,ξέρεις τώρα ένα μπλουζάκι και ένα τζιν.Σιγά που θα κάτσω να στα δείξω.Απλά βάλε φαντασία.(όχι την ζόζεφιν 😂)Αφού τα βάζω πάνω στο άθλιο σώμα μου,για το οποίο δέχομαι πάντα 'καλοπροαίρετα' σχόλια κοιτάζομαι στον καθρέφτη.Σα να έχω χάσει 2 κιλάκια.Μη δίνοντας τόσο σημασία πλένω τα δόντια μου και κατευθύνομαι προς την κουζίνα.

Εκεί με περιμένει ένα λαχταριστό πρωινό με δύο φέτες κέικ και έναν χυμό που στύβει ο πατέρας μου.Μα πόσο τον αγαπάω.Μου έχει σταθεί σε όλα.Μακάρι να μπορούσα να του πω τι περνάω καθημερινά στο σχολείο,αλλά ξέρω ότι έχει τόσες δουλειές που δεν θέλω να τον μειώνω.Πάντα του χαμογελώ,μη ξέροντας τι μου συμβαίνει.Ο πόνος όμως που νιώθω μέσα μου είναι αβάσταχτος.Πονάει να δείχνεις πως είσαι καλά,ενώ μέσα σου καταστρέφεσαι.

''Καλημέρα μπαμπάκα''

''Καλημέρα Κάλλια μου!Έτοιμη για την φετινή σου χρόνια στο σχολείο?''

''Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω..."του εκμυστηρεύομαι χωρίς να επεκταθώ παραπάνω.Όμως αμέσως αντιλαμβάνεται ότι κάτι με απασχολεί..

''Και γιατί το λες αυτό Κάλλια?Θες να μου πεις κάτι?''

αχχχ βρε μπαμπά και που να ήξερες..Όλα μου λείπουν..Οι παρέες μου στο παλιό σχολείο.Τις φίλες μου που μπορούσα να εμπιστευτώ και να μιλήσω μαζί τους,με τις οποίες έχουμε χαθεί..Η μαμά που πάντα με συμβούλευε και τόσο αγαπούσα όσο κανέναν άλλον..Πέθανε πριν 3 χρόνια,όταν ήμουν 14.

Εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου..Τα παιδιά στο σχολείο με κορόιδευαν και με αποκαλούσαν ορφανό.Ότι δεν έχω ούτε πατέρα και πως αυτός με είχε υιοθετήσει...Όλα ήταν μία παράνοια.Μόνο η ψυχούλα μου ξέρει τι έχω περάσει..Όμως δεν μετανιώνω και τόσο..Όλα αυτά με έκαναν να μισώ τους ανθρώπους και να ξεχωρίζω τις κακίες των άλλων.Τουλάχιστον αυτό παραδέχομαι μέσα μου..Στην πραγματικότητα  my life sucks.