L.I.A.R

2.

Πάγωσε στη θέση του. Γύρισε την πλάτη του προς την αντίθετη κατεύθυνση και για λίγο μου έδωσε την αίσθηση πως θα έφευγε.

"Δεν ήθελα και ποτέ δεν θα θέλω να μιλήσω γι' αυτό.", ήχησε η βαριά φωνή του μέσα στο κεφάλι μου.

"Όμως πρέπει. Ποτέ δεν κάνουμε στη ζωή αυτό που θέλουμε, πάντα κάποιος μας αναγκάζει, έτσι Μέλ;"
Γύρισε το σώμα του προς το μέρος μου, ενώ τα μάτια του έπεσαν πάνω μου αναζητώντας απεγνωσμένα μια απάντηση.
Πριν προλάβω να αντιδράσω μίλησε εκείνος.

"Την έλεγαν Άρια και ήταν ο πρώτος μου έρωτας."
Στα λόγια του πάγωσα τελείως και γούρλωσα τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να το επεξεργαστώ, ούτε καν να το συλλάβω σαν σκέψη.

"Ώστε είχε ξαναερωτευτεί και φυσικά δεν ήμουν εγώ σωστά;"

"Μη ζηλεύεις νεράιδα. Είναι πλέον παρελθόν δυστυχώς ή ευτυχώς", είπε ενώ του ξέφυγε ένα ειρωνικό γελάκι.

"Συνέχισε", πρόσταξα ήρεμα.

"Ναι, πού είχα μείνει; Αα σωστά. Ήμασταν μαζί 1 χρόνο. Ξέρω, μπορεί να σου φαίνεται λίγο όμως εγώ ήξερα από την πρώτη στιγμή πως αυτή είναι μοναδική και φυσικά ό,τι λάθος και να έκανα δεν θα το μάθαινε γιατι δεν έπρεπε να μπλεχτεί."

"Ωραία και που ειναι το πρόβλημα και κυρίως γιατί μου το λες τώρα αυτό;" ρώτησα ανυπόμονα θέλοντας να μάθω τη βλακεία που έκανε και την έδιωξε έχοντας απομακρύνει έστω και σε ελάχιστο βαθμό τη ζήλεια μου, αφού την έχει ξεπεράσει, όπως ανέφερε τουλάχιστον.

"Απλά τα πράγματα περιπλέχτηκαν μετά", απάντησε αποφεύγοντας τη δεύτερη ερώτηση μου.

"Τι εννοείς περιπλέχτηκαν;", ρώτησα ανασηκώνοντας το φρύδι μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα γιατί ξαφνικά άρχισα να πονάω πολύ.

Προσπάθησα αυτό να περάσει απαρατήρητο από τον Άλεξ, όμως με το που πίεσα λίγο παραπάνω την πληγή το κατάλαβε.

Εστίασε το βλέμμα του στα ματωμένα ρούχα μου και στη πονεμένη και ταλαιπωρημένη μου έκφραση και σαν να ξύπνησε από το λήθαργο του, ξέχασε μονομιάς τη προηγούμενη συζήτηση μας και ένα φοβισμένο βλέμμα έκανε την εμφάνιση του στο πρόσωπο του.

"Πρέπει να φύγουμε από εδώ και να σου βρω ένα γιατρό δεν θα σε αφήσω και εσένα. Όχι τώρα που σε χρειάζομαι".

Πήγα να το σχολιάσω καθώς με σήκωνε όμως άξαφνα ένιωσα τα πόδια μου να μουδιάζουν και να μην μπορούν να σταθεροποιηθούν ενώ την ίδια στιγμή έπεσα πάλι στο έδαφος.

"Μελ όλα καλά; Μπορείς να με ακούσεις;"

Όσο και αν ήθελα να τον διαβεβαιώσω πως δεν χρειάζεται να ανησυχεί, δεν είχα τη δύναμη να το κάνω. Έχανα επαφή με το περιβάλλον γύρω μου.
"Όχι δεν έπρεπε να κλείσω τα μάτια τώρα."

"Μελ; Κοίτα με", πρόσταξε ο Άλεξ αλλά εγώ ούτε αυτό δεν είχα την ικανότητα να κάνω πια.

"Διάολε εγώ φταίω για όλα. Πάλι. Δεν έπρεπε να το κάνουμε αυτό. Μη με αφήσεις σε παρακαλώ ρε πούστη μου. Δεν θα το αντέξω με εσένα", με παρακάλαγε ενώ ακόμα και αν δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά το πρόσωπο του, αισθανόμουν πως δάκρυα έτρεχαν ελαφρώς από τα μάτια του και προσπαθούσε να τα σκουπίσει για να μη φανούν.

" Μελ άκουσε με, δεν θα σε αφήσω, δεν γίνεται. Δεν θα με συγχωρήσω ποτέ αν το κάνω. Απλά κοίτα με, μόνο αυτό ζητάω...."

Ξαφνικά μέσα στον πανικό ακούστηκαν περιπολικά της αστυνομίας.

"Φυγε Άλεξ, έρχονται."

Δεν έλαβα όμως καμία απάντηση σαν να μην ενδιαφερόταν για τον εαυτό του πια και έτσι το επανέλαβα, ενώ με όλη μου τη δύναμη γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα.
Τα μάτια του επικεντρώθηκαν στα δικά μου.
"Πρέπει να φύγεις τώρα, σε παρακαλώ, άκουσε με."

" Δεν θα το αντέξω Μελ.", αναφώνησε σκύβοντας το κεφάλι του.

"Ποιο;" , τον κοίταξα πλέον υπερβολικά μπερδεμένη ενώ οι σειρήνες γίνονταν εντονότερες.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και μίλησε λες και το κράταγε πολύ ώρα μέσα του.

"Δεν ένιωθα τον τελευταίο καιρό. Ειλικρινά. Ήμουν αναίσθητος. Πριν πονούσα και τώρα γελάω. Κάθε τι μου φαίνονταν γελοίο. Μέχρι που ήρθες εσύ. Όσο και αν δεν το πιστεύεις είσαι ένα κομμάτι στη ζωή μου που δεν θα άλλαζα με τίποτα. Με άλλαξες προς το καλύτερο και γι' αυτό αν σε χάσω δεν θα υπάρχει πια νόημα. Όλα θα γίνουν όπως πριν. Μου έδειξες τι σημαίνει συγχώρεση αλλά και να ζεις στο έπακρο. Και μου έμαθες τον έρωτα, γαμώτο. Έμαθα τι είναι αυτό που όλοι περιγράφουν με ένα ηλίθιο χαμόγελο. Ήθελα να σε ακούω κάθε μέρα, να σε βλέπω και να σε παρηγορώ. Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά παλιά, το ξέρεις; Μου έδωσες νοήμα, Μελ." ο τόνος της φωνής του χαμήλωσε στη τελευταία πρόταση ενώ τώρα πια είχε σηκώσει το κεφάλι του και το βλέμμα του δεν ξέφευγε από το δικό μου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα έτοιμη να απαντήσω αλλά αυτομάτως ο πόνος οξύνθηκε, όλα γύρω μου μάυρισαν και έκλεισα τα μάτια.

__________________