L.I.A.R

5.

"Πάμε να φύγουμε τώρα", φώναξα στην Αλίσια ίσως πιο δυνατά από ότι χρειαζόταν γιατί αισθάνθηκα όλα τα βλέμματα των περαστικών να με διαπερνάνε.
Ήμουν υπερβολικά εκνευρισμένη για να νοιαστώ όμως. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω απο εκεί όσο πιο γρήγορα γινόταν.

"Μελίσα ένα λεπτό" , φώναξε εκείνος ενώ πάρκαρε τη μηχανή του λίγα μέτρα μακριά μας.

"Δεν έχουμε ένα λεπτό. Για την ακρίβεια για εσένα ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου δεν θα έδινα από το χρόνο μου πια." φώναξα αποφασιστικά και ξεκίνησα να βαδίζω προς το σπίτι μου ελπίζοντας όλα αυτά να είναι απλά ένα υπερβολικά ζωντανό όνειρο που όμως σε λίγο θα τελείωνε.

"Μελ ίσως πρέπει να του μιλήσεις έστω και για λίγο. Μπορεί να σου κάνει καλό να μάθεις τον λόγο που σε πλήγωσε έτσι. Αν θέλεις εγώ μπορώ να φύγω για να είστε μόνοι σας." πετάχτηκε η Αλίσια και θα έπαιρνα όρκο πως στις τελευταίες λέξεις χαμογέλασε αχνά.

"Δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Μια χαρά ήμουν τόσο καιρό και χωρίς αυτόν. Πέρασα στη σχολή που ήθελα, επικοινωνώ με τη μητέρα μου συχνά, έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου που με αγαπάει και τον αγαπάω κι εγω όσο τίποτα και φυσικά έχω εσένα. Βλέπεις; Δεν υπάρχει χώρος για την παρουσία του στη ζωή μου γι' αυτό όπως ήρθε θα φύγει."

"Δεν πρόκειται να φύγω. Όχι τώρα που σε βρήκα." απάντησε εκείνος στα λόγια μου ενώ άρπαξε απότομα το καρπό μου για να με αναγκάσει να τον κοιτάξω.

"Μάλλον μπερδεύτηκες. Δεν ήταν ερώτηση, κατάφαση ήταν." απάντησα με μάτια έτοιμα να βγαλουν φωτιά.

" Μελ θέλω μόνο να μιλήσουμε. Μπορώ να σου εξηγήσω."

"Δεν χρειάζεται να μου εξηγήσεις τίποτα. Είναι λίγο αργά δεν νομίζεις; Έχασες την ευκαιρία σου πριν αρκετό καιρό."

"Θέλω μόνο να καταλάβεις."

"Να καταλάβω τι; Εξήγησε μου. Εννοείς το γεγονός πως ήμασταν μαζί για δύο μήνες και όταν σου ανακοίνωσα ενθουσιασμένη, πώς μετά απο τόσα χρόνια επιτέλους θα πάω να μείνω για κάποιο διάστημα με τη μητέρα μου στην Αγγλία δεν απάντησες και το μόνο που έκανες ήταν να με κοιτάξεις με ένα ψυχρό, απρόσωπο βλέμμα;
Ή μάλλον σωστά. Απάντησες.
Με μήνυμα: Μωρό μου, χαίρομαι που επιτέλους κατάφερες να κάνεις ένα από τα όνειρα σου πραγματικότητα αλλά φοβάμαι πως δεν θα είμαι μέρος αυτού. Ήθελα καιρό να στο πω αλλά δεν βρήκα ποτέ την ευκαιρία. Συγνώμη για όλα."

"Άμα με αφήσεις να σου εξηγήσω θα καταλάβεις."

" Σε παρακαλώ μην αρχίσεις τώρα με τις δικαιολογίες ή μην πεις ότι το μετάνιωσες.
Περίπου ένα μήνα αργότερα με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος σου και μου ανακοίνωσε πως ήδη με είχες αντικαταστήσει λέγοντας, πώς εσύ ο ίδιος υποστήριξες η σχέση μας ήταν απλά χάσιμο χρόνου.
Έχεις την παραμικρή ιδέα πως ένιωσα; Άλεξ, ο έρωτας θέλει τόλμη και εσύ τον καταδίκασες πίσω από λέξεις γραμμένες σε πληκτρολόγιο, δεν καταλαβαίνεις;

Αυτή η ελπίδα πως θα επιστρέψεις να με κρατάει πίσω σαν ένα προαίσθημα. Να βρίσκομαι εκεί που ονειρευόμουν αλλά να νιώθω κενή για μήνες. Να ανησυχούν όλοι γύρω μου για το τι έχω. Να νιώθω ανίκανη να κάνω και να πω το οτιδήποτε. Να σκέφτομαι συνεχώς γιατί ενώ σου έδειξα τον πραγματικό μου εαυτό και πίστεψα σε εσένα, έπεσα τόσο έξω. Γιατί να έχω καταντήσει έτσι; Άυπνη για μέρες... Και ξέρεις δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από δάκρυα που ρίχνεις επείδη απογοητεύτηκες από κάποιον που περίμενες να μη σε απογοητεύσει ποτέ... Επειδή έδωσες τα πάντα. Γι' αυτο τώρα μη μου λες πως θα μου εξηγήσεις γιατί δεν υπάρχει κάτι για να εξηγήσεις. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει τίποτα ίδιο από τότε που έφυγα. Τώρα πλέον όποιος λέει πως όλοι βρίσκουμε τον άνθρωπο που θα μας αγαπήσει έτσι όπως είμαστε η απάντηση μου είναι, για ποιο παραμύθι μιλάς; Γιατί πλέον φοβάμαι να εκφράσω τι νιώθω λες και θα χάσω κάτι. Αυτό κατάφερες. Δεν με ενδιαφέρει το γιατί. Απλά αν ενδιαφέρεσαι έστω και λίγο πλέον, απλά φυγε. Πίστεψε με, θα είναι το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις."

Σήκωσα στιγμιαία το κεφάλι μου για να αντικρίσω το βλέμμα του.

Απόγνωση.

Αυτό μπορούσα να διακρίνω μόνο. Αλλά δεν χρειαζόταν να παρατηρήσω κάποιο άλλο συναίσθημα ή να σκεφτώ το λόγο που δεν απάντησε κάτι. Αυτό μου ήταν αρκετό για να γυρίσω και να αρχίσω ξανά να περπατάω μαζί με την Αλίσια που δεν είχε βγάλει μιλιά. Δεν γύρισα να τον κοιτάξω καθώς έφευγα αλλά σταμάτησα όταν άκουσα πάλι τη φωνή του.

"Δεν θα φύγω. Θα παλέψω." ήταν οι τελευταίες λέξεις που είπε πριν βάλει μπροστά και ακούσω τον ήχο της μηχανης να απομακρύνεται όλο και περισσότερο και το κενό μέσα μου να μεγαλώνει.