Hüzünlere Alışmalıyız

BELANIN TAM DA İÇİNE DÜŞTÜM:(

...
*Ve ruh hastası olarak adlandırdığım kişi gerçektende ruh hastası olarak geçiyordu..*

Yola çıktığımızdan beri hemen hemen 2 saat gecmişti arka koltuktan ona bakıyordum sürekli bana bakıyordu gözleri hep üzerimdeydi ve bana bir soru sordu
*Kaçma planın suya mı düstü?*
Korkarak ben kaçmayı planlamadım istesem giderim dedim (saçma olmuştu cümlem) Gitmek isteyip te gidemiyordum..
Gülerek bana
-İn de gör gününü dedi..
Aslinda iyi biriydi ama ben onu istemiyordum.. Abim gibi görüyordum.Yola devam ederken nereye gittiğimizi sordum..Ailem okula gelirse ve ben okulda yokum lütfen beni okula bırak diyordum..
Dinlemeden yoluna bakıyordu..
Ehliyeti de yoktu zaten!
Arabayı bir anda durdurdu..
Korktum haliyle..
*NOLDU BİSEY Mİ OLDU BİRİNİ Mİ VURDUK?*
diye sordum..
(Gülerek cevap verdi)
-Prenses korkma benim yanımdasın dedi..
*İçimden* senin yanında olduğum için korkuyorum ya dedim...
Arabadan inmemi emretti korkudan indim..
Keşke kaça bilseydim. Nerdeydik bilmiyorum bile bir ormana mı gelmiştik! Neresiydi buralar! İlk defa görüyordum..