Matagal na pala iyon. ‘Ni hindi ko na sigurado kung ito nga ba ang tunay na nangyari.
Naalala ko pa noong isang pasko, nang una kitang pinuntahan sa bahay niyo. Bitbit ang isang mangkok ng haleang ubeng gawa ng nanay ko at isang kahong brownies, kinatok ko ang bahay niyo bandang ala-una ng umaga. Nagulat ka noon, sobrang gulat mo siguro tuloy hindi mo na naisipang papasukin ako sa loob. Umuwi na lang akong nakangiti.
Simula noon bawal nang hindi tayo magkausap sa telepono o sa text man lang. Hanggang sa pag-akyat ko ng bundok hindi kita maiwasang tawagan. Nakabantay kasi ang buwan sa ating dalawa. Pareho niya tayong inaakit tuwing namimilog siya sa langit ng ating mga bintana.
“Sana ‘andito ka. Sana kasama kita dito. Malamig pero anlapit ko sa buwan. Naaalala kita. Sana andito ka.”
BINABASA MO ANG
Ikaw at ang buwan
RomanceKanina lang nasalubong ko ang litrato mo sa net. Nakangiti, mayroong sinasabi ang iyong mga mata na kahit kailan ay hindi ko nakita nang makapag-usap tayo sa parking lot ng Ateneo. Dun sa bench na nakasandal sa malaking puting pader ng kung anong bu...
