Yemek masasının başında dalmıştım okyanuslara. oysa ben yüzme bilmezdim tıpkı aşkı bilmediğim gibi.şimdi nasıl bulacaktım doğruyu.Oyuncaklarımı sevmeye korkardım kaybolurlar diye .Ne zaman çok gülsem hep ağlardım ardından gülmeye korkardım bu yüzden.Hayatın bir oyunumuydu bu bana .Bulduğumu sandığım şey neydi. Oysa babam annem bile okşamazken saclarımı bir kez sarılıp koklamamışken ruhumun iliklerine kadar hissetiğim şey aşkmıydı yoksa sevgimi.Meğer nekadar acmışım ben sevilmeye yine zaman durmuştu sessizlik içinde çığlık çığılığa susuyorduk . kaybetmeye gurbetlere özlemlere alışıktım oysa neyden korkuyordum ki. Suskunluğmda sakladığımda onu kaybetme korkusu .Sorular çoğalıyordu beynimde ne olacakti şimdi .Çekip arkasını giderse nasıl yaşaycaktım ben onsuz .Bulamıyordum kendimi kaybolmuştum soruların içinde bir tek o kurtarabilirdi şüphelerden korkulardan acılarda o da susuyordu ben gibi.Tek istedğim şey vardı şimdi sarılıp uyumak dayak yemiş gibi ağrıyordu her yanım hadi sarılıp uyuyalım desem ne derdi acaba.Pişmanmıydı yine ne olacaktı böyle .
