მაგდას პოვ:
უკვე ღამის 1 საათი იყო და ჯიმინის ველოდებოდი, თუ როდის მოვიდოდა სახლში. ჩვენ უკვე 5 წელია რაც დაქორწინებულები ვართ და 2 შვილიც გვყავს: პორველი 4ისაა, ხოლო მეორეს, ჯერ ერთი წელი
შეუსრულდა. და აი მოვიდა ჯიმინიც, რომელიც ნასვამი იყო.
- ოჰ როგორც იქნა ჩვენს ოთახში ხარ და არ გამირბიხარ - მითხრა და ჩაიცინა, შემდეგ კი მოახლოება დაიწყო. მე ლოგინზე გადავვარდი, ის კი ჩემს ზემოდან მოექცა...
- ჯიმინ გთხოვ არ გინდა ნასვამი ხარ.
- მართალი ხარ ნასვამი ვაარ, მაგრამ არა მთვრალი -თქვა და თვალი ჩამიკრა.
მე შემეშინდა, რატომ არ ვიცი, მაგრამ ახლა ამ ყველაფრის გაკეთება არ მინდოდა.
- გამიშვი ბავშვებს უნდა გავხედო, ტირიან მგონი...
- რაღაც არ მესმის ტირილის ხმა - მითხრა და ხელი ყურისკენ წაიღო დამცინავად - აი შენ კი ისევ ცდილობ გამექცე და ამჯერად ბავშვები მოიმიზეზე, წინაზე თვიური, იმის წინაზე უბრალოდ არ გინდოდა. სადამდე აპირებ გაქცევას? - მკითხა სერიოზულად.
- სადამდეც შევძლებ - ვუთხარი და მისი მკლავებიდან გამოვძვერი.
- კარგი მაშინ მალე დაბრუნდი - მითხრა საწყალი თვალებით, მე კი გამოვვარდი და ბავშვების ოთახში შევვარდი.
-ჰუუუჰ გამოვასწარი - ვთქვი და ამოვისუნთქე, ბავშვებს ანგელოზებივით ეძინათ - გმადლობთ რომ მამათქვენისგან მიხსენით, თორემ რა დღეს დამაყრიდა წარმოდგენაც არ მინდა და ნუუ არც თქვენ - სიმწრისგან გამეცინა.
იიქ დაახლოებით 2 საათი ვიყავი, დროს ვწელავდი რომ ჯიმინს ჩასძინებოდა, მაგრამ მეც ჩამეძინა ბავშვებთან და 1 საათში გამეღვიძა. უკვე ღამის 5 საათი იყო როცა ბავშვების ოთახიდან გამოვედი და ჩვენს ოთახში შევედი, ჯიმინი მართლა მეცოდებოდა, მაგრამ ამას რატომ ვაკეთებდი მართლა არ ვიცი, ალბათ იმიტომ რომ ძალიან საყვარელია როცა ბრაზდება, ან არ ვიცი... როცა შევედი მას უკვე ეძინა, მართლა ძალიან საყვარელი იყო, ისეთი რომ ჩაყლაპარავდი.
უკვე მეც კი მიჭირდა თავის შეკავება. მივედი და ჩავწექი, როცა ჩემსკენ გადმობრუნდა და ხელი წელზე დამადო. მე კი შევხტი და პატარაზე წამოვიკივლე არ მეგონა თუ ეღვიძა.
- ნუ გეშინია არ ვიკბინები - მითხრა სერიოზული ტონით - ან საერთოდ რატომ უნდა გეშინოდეს, ეს ჩვენი პირველი ღამე ხომ არაა? - მკითხა გაკვირვებულმა და გაანალიზა რომ ეს უსამართლობა იყო.
- არა ჯიმინ შენი არ მეშინია, უბრალოდ მეგონა გეძინა და ჰოო ეს ჩვენი პირველი ღამე ნამდვილად არ არის.
-მაშინ ხელს რაღა გვიშლის?
-ის რომ ახლა მაგის ხასიათზე არ ვარ - ვუთხარი, მან კი სახე დაასერიოზულა და გაბრაზდა.
- ესე იგი გელოდო როდის იქნები ხასიათზე? უკვე 1 წელია გელოდები იციი? ჯერ 9 თვე იმიტომ რომ, ორსულად იყავი და ჩვენს პატარას ვერ ვავნებდი და შემდეგი 3 თვე კი იგონებდი რომ ჯერ არ შეიძლებოდა ბავშვი რომ ახალი გაჩენილი გყავდა და შემდეგ კი ციკლის გამო... აღარ შემიძლია მორჩა, ხვალ მთელი დღე აი აქ ვიქნებით, ამ საწოლში!! - მითხრა და ხელით საწოლზე მიმითითა.
- კი მაგრამ... - სიტყვა აღარ დამასრულებინა
- არავითარი მაგრამ, არაფერი აღარ მაინტერესებს, ახლა კი შეგიძლია დაიძინო.
მას შემდეგ რაღა დამაძინებდა. უკვე წარმომიდგენია ხვალ ჩემი თავი. ჩემს თავს ვწყევლიდი რომ აქამდე მივიყვანე საქმე. უკვე თენდებოდა როცა თვალები დამეხუჭა.
ჯიმინის პოვ:
იმ ღამეს არც მე მეძინა, ხვალისთვის გეგმებს ვაწყობდი. მაგას ვუჩვენებ სეირს, ნუუ ოღონდ კარგი გაგებით, არ უნდა ჰოომ წესიერად, ჰოდა ახლა მიიღებს, ვთქვი და ეშმაკურად ჩავიცინე...
გამარჯობაათ! ეს ჩემი პირველი ნამუშევარია... თქვენს რეაქციებს გულწრფელად ველი, გთხოოვთ დამიკომენტარეთ და გამაგებინეთ როგორია, თუ ოდნავ მაინც მოგეწონათ დაავოუთეთ!❤️ პირადშიც მომწერეთ გამეხარდებაა💖💖 იქნება 4 თავი.. 사랑해❤️🔞💖
