Zombi Okulu 1

17: Rick Jonathan Hill

17: Rick Jonathan Hill

Gözlerimi ekrandan ayırmadan Ryan'ın yüzüne baktım. Şaşkınlıktan konuşamaz haldeydim. Şu an yüz ifademin nasıl göründüğünü az da olsa kestirebiliyordum. Yaşadığımız onca olaydan sonra Ryan karşıma geçip bunu söyleyebiliyordu. Hala o kahrolası planından bahsediyordu. O olaylardan sonra benim için hem Ryan hem de onun o saçma planı bitmişti. Hem bir planı olduğunu nereden bilecektim? Belki plan diye bir şey dahi yoktu. Belki de hepsi profesörün kağıdını ele geçirmekle ilgiliydi. Aklıma birden o kağıt gelmişti. Acaba neredeydi?

Ekranı kaplayan resmine baktım. Saçları düzgünce taranmıştı ve eski halinden bir farkı yoktu. Sanki olayların hiçbiri yaşanmamış gibi duruyordu. Aynı şekilde davranışları da bu şekildeydi. Sanki beni lunaparka götürmemiş, sanki dönme dolabı durdurmamış ve Theo'nun ölümden dönmesine neden olmamış gibiydi.

''Senin planını ne duymak ne de senin planından bahsetmek istiyorum.'' diye bağırdım ve ekranı kapatmak istedim. Ekranı çarpmak ve bir daha açılmamasını sağlamak istedim. Ryan şaşkınlıkla gözlerini bana dikmişti. Bu kısacık anda bile sanki suçsuzmuş gibi bakıyordu. Sanki hiçbir şeye neden olmamıştı. Bana da bu bakışlardan lazımdı. İşime baya yarayabilirdi.

''Dinle, Julie. Bu sadece beni ilgilendirmiyor. Bu...tamam, dürüst oluyorum. Bunun benim için ne kadar önemli olduğunu bilemezsin. Bu uzun süredir gerçekleşmesini beklediğim bir plan ve bunun hayalini beş yıldır kuruyorum. Bana yardım et. Lütfen, sen benim son şansımsın.''

Şaşırmıştım. Hemde çok şaşırmıştım. Ryan ilk defa benimle olabildiğince içtenlikle konuşuyordu. Bana planını merak ettiriyordu. Ağlayacak gibi duruyordu. Gözlerini ekrandan kaçırıyordu. Bunların hepsinin sahte olduğununa inanmak çok güçtü. Özellikle Ryan gibi kendisini okulda rezil etmemek için çalışanlar için. Ryan doğruyu söylüyordu bana ihtiyacı vardı.

''Bir alfasın. Sahip olmak isteyeceğin her şeye çoktan sahipsin. Bana neden ihtiyacın var? Okulda yüzlerce zeta var. Onlardan herhangi biri sana yardım edebilir. Neden ben? Ryan, bana sadece bunu açıkla!'' dedim ve kulaklığımı kaymaması için kulağıma sıkıca bastırdım.

Ryan ekrandan uzaklaştı ve arkasında duran kırmızı halılı dönen merdivenlere gitti. Merdivenleri hızlıca tırmandı ve ekrandan tamamen kayboldu. Ben de o sırada evindeki gezintime devam ettim fakat bu sefer aklımda binlerce karışık düşünce vardı. Yer parlak, bej rengindeki granitle kaplıydı. Tavan yere yansıyor ve odayı olduğundan daha büyük gösteriyordu. Oda o kadar büyüktü ki tamamı kameranın bakış açısına bile sığmamıştı.

Bu evde yaşamanın nasıl olabileceğini hayal etmeye çalıştım. Onlarca odası olmalıydı. Acaba odaları nasıl paylaşmışlardı aralarında? Ryan'ın ailesi bizimkinden bile küçüktü. Kendisinden altı yaş büyük olan abisi Rick'le yaşıyor olmalıydı. Mathias Hill gibi meşgul bir adamın evinde fazla bulunmadığı varsayıyorum.

Ryan merdivenlerin başında belirdiğinde arkasında bir gölge vardı. Kameranın kalitesi gitgide bozulmaya başlamıştı. Neler olduğunu anlayamıyordum. Ryan'ın arkasındaki gölge Ryan'dan daha iriydi. Salonu aydınlatan parlak avize durmadan şiddetini azaltıyordu. Burada bir terslik vardı hem de kocaman bir terslik. Görüntüye odaklanmaya çalışsam da gitgide bozulan ekran kalitesi ve sönen ışık bunu engelliyordu.

Ryan arkasında birinin olduğu hissedince sırtını dikleştirdi ve arkasını döndü. Yavaşça dönmüştü. Arkasındaki gölge bir adım atınca yüz hatlarını seçebilir hale geldim. Ryan'ın altı yıl büyümüş hali gibiydi. Bu abisi Rick olmalıydı. Ryan sakince abisine gülümsedi ve bir şeyler söyledi. Bilgisayardan uzakta olduklarından ne söylediğini duyamıyordum fakat gergin bir şekilde durduğunu görebiliyordum.