အကယ္၍....အကယ္၍မ်ား ခမ်ားဟာ ဒီေန႕ ေနာက္ဆုံးအသက္ရွင္ရမယ္ဆိုရင္....ဘာေတြလုပ္သြားခ်င္သလဲ....။
က်ေနာ္ကေတာ့.....
ခ်စ္ဖူးခ်င္ပါတယ္။
ေနာင္တမရွိ...။ ငိုေႂကြးျခင္းမရွိ။
.........
"အားနာေပမဲ့ ကိုယ္ဒီမွာဆက္ေနရမယ္ထင္တယ္။ တ႐ုတ္မွာျဖစ္ေနတာေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ပါပါးက ကိုယ့္က်န္းမာေရးေၾကာင့္ အိမ္ျပန္မလာေစခ်င္ဘူး"
"ခမ်ား mask ခြၽတ္ၿပီးေျပာလို႔မရဘူးလား"
အတူပါလာတဲ့ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့တစ္ေယာက္က လုဟန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို သစ္သီးစားေနရင္းကေန အကဲခတ္သလို မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္တယ္။
" အင္း..ခြၽတ္လို႔မရဘူး။"
ဆယ္ဟြန္းစိတ္ထဲကေန ေကာ္ဆဲလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုေတာင္ေခါင္းမာတဲ့ အေဖ်ာ့ေကာင္လဲ။ လူကိုပါလိုက္လို႔ ဆံပင္ေတြကပါ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ကိုမွ ခပ္ပါးပါးရယ္မို႔ ဆံသားမေကာင္းဟန္တူတဲ့ ဆံႏြယ္ေျခာက္ေျခာက္ေတြကို အေခ်ာင္းလိုက္ပဲ ျမင္ရတယ္။
တ႐ုတ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြကို ဆယ္ဟြန္းသိတယ္။ ကမာၻႀကီးပူေႏြးလာပါၿပီ ဆိုကတည္းက တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေပၚလာတဲ့ ေရာဂါဆန္းေတြေနာက္မွာ ဒါက လူသားေတြက တန္ျပန္ခံစားရတဲ့ အျပစ္တစ္ခုလို႔ သတ္မွတ္႐ုံအျပင္မပိုဘူး။
" မင္းက ကိုယ့္ကို ေဆးသမားလို႔ ထင္ေနတာသိပါတယ္။ တကယ္လည္းေဆးသမားကိုး..ဟဟ"
တစ္ေယာက္တည္းရယ္ရင္းတစ္ေယာက္တည္းေျပာေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေကြးေတြကို ဆယ္ဟြန္း အဓိပၸါယ္မရွိပဲ ေငးၾကည့္မိတယ္။
"ဒါ ေၾကာင့္ ကိုယ့္အတြက္ေဆး လိုတယ္ေလ။ မနက္ျဖန္ ကိုယ့္ကို အေဖာ္လိုက္ကူပါဦး"
ခ်န္းေညာလ္ကေတာ့ မင္းေတာ့ သြားၿပီ ဆိုတဲ့ အၾကည့္ႀကီးနဲ႕ ၾကည့္လာတယ္။ မလြယ္ဘူးလို႔ ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ လုဟန္က သူ႕ဆီကေန အိမ္ေနရင္းဝတ္စုံႏွစ္စုံကိုေတာင္းယူထားတယ္။ သူနဲ႕အဆင္ေျပပုံရတယ္။ မဝတ္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ ၾကက္ေသြးနီေရာင္ ပိုးေပ်ာ့သားက ျဖဴေနတာကို ထင္းလင္းေနေစတဲ့ပုံ။ ေပ်ာ့ဖတ္လိုက္ၿပီး ကပ္ေနတာကေတာ့ခြၽင္းခ်က္ေပါ့။ အကၤ်ီမ်ားမပါရင္ ဒီလူရဲ႕နံရိုးေတြက xylophone အျပားေတြလို စီေနမလားဆိုၿပီး ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေတြးမိေနေသးတယ္။
