Sen hiç kayboldun mu o caddelerde
Uyandığında gördüğün sahte kalbe
Sen hiç üşüdün mü yetimin gülüşünde
Yoksa inandın mı sahte gülüşüne
Yazarım ben gerçeklere dayanarak düşünenlerin kafasında var hep arak
Sonbaharda yandı gecem ağlayarak
Bırak yansın bu derya, sensiz olmayarak.
Cuma günleri biraz mutlu gibi
Gözlerini görürken ağlamak gibi.
Bir gülün tenine değmedi elleri
Bu yüzden yumuşaklık nedir bilmez çiçeksiz büyüttükleri yetimleri.
Karmadım bu sefer kansızım
Sabrım tükendi sözüm ona arsızım
Bekle diyecektim gittin ansızın
Benimle yürüdüğün yollarda yalnızım
Yazdığım her cümlede bir kafiye
Gözleri gözlerimde bir dize
Hayatı düşün ;
düşen külün küllüğüne inmesini gözlerken
Umutların tükendiğini hissederken.
Yandı ellerimiz, sanki içinde cevher vardı
Küçüldü gözlerimiz, biraz duman da vardı
Sen değil o vardı
Bazen anlayıp bazen afalladığım biri vardı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zaman Tamam
PoetryBen hep o çukurun içindeydim zaten kendimi kurtaramazken seni kurtaramazdım. O çukurdan beni kurtarabilicek bir sen vardın ama sende o çukurun içine bakmıyorsun ben artık bir umutsuz vakayım.
