Günlük

Günlüğüm

Bu kitap depresyona olan bakış açınızı değiştirebilir.Eskiden yazmış olduğum ve sizinle paylaşmak istediğim günlüğümden bir kaç parça.Belki en ufak bir şeyde 'depresyona girdim resmen yağ' demezsiniz artık çünkü  depresyon sanıldığı kadar basit değildir.Depresyon yaşarken ölü olmaktır.Ve bu kitapta tam olarak bunu hissedeceksiniz.

Not:Eğer okuyacaklarınızdan etkileneceksiniz başlamanızı tavsiye etmiyorum.

'Kendimi yokmuş gibi hissediyorum.Evet belki bedenen varım  ama olmasaydım da şu an ölseydim kimse yokluğumu hissetmezdi.Şimdi ölürürsem kimse üzülmeyecek.Sürekli ağlıyorumve bunu durduramıyorum...Yaptığım hiçbir şey bana eskisi gibi hissettirmiyor.Değersiz hissediyorum.Çünkü zaten öyleyim.Hiç kimse bana değer vermiyor.Böyle hissettiğim bilinse kimsenin umrunda olmazdı.Sürekli kitap okuyorum.Yalnız hissetmemek için.Kendimi o karaketerlerin yerine koyuyorum ki tekrardan yaşıyor gibu hissebileyim.Ya da youtubeda izlediğim insanlarla sanki arkadaşız da sohbet ediyormuşuz gibi hissetmek için video izliyorum.Istedigim zaman bunu yapabileceğim birisi yok.Sebbebi benim galiba.Galiba kararkterim çok itici.Ys da çok mu kötüyüm aptal mıyım?Ben de bir şey var...Bazen fazlalık gibi hissediyorum,Tamamen israfim boşa yer kaplıyorum.Gereksizim var olmamın bir sebebi yok.Ailem bana öyle hissettiriyor olabilir bilmiyorum.Bazen diyorum ki kimseyle  konuşma çünkü insanların sana verecekleri iki saniyeye bile değmezsin.Bana harcanan herşey israf tamamen yüküm.Aileme karşı bir yüküm.Özellikle ablama karşı öyleyim.Evet,ben vsr olmasaydım cidden insanlar daha iyi hissederdi.Keşke var olmasaydım.Biz ablamla aynı odayı paylaşıyoruz.Mesela ablam brnim yüzümden rahat edemedi, eşyalarını istediği yere koyamadı.Ne bileyim?Bizim odada fazladan yer kaplayan bir yatak var mesela sebebi ise benim.Harcadığım her su ya da mideme giren her şey israf.Annemin ben istedim diye farklı bir yemek yapması da bur israf.Annem neden öğlenin son saatlerinde uyandığını soruyor.Ben de hiç bilmiyorum ya uyuyamiyorum bir türlü diyorum.Ama bilmiyorki ağlamaktan uyuyamıyorum.Annem bunu duysa üzülebilir belki ama bakın yine israfim.Ablam gecen bana mont aldı, yks için paramı ödedi.Ama brnim için değmez.Ya da o zaman ÖSYM kaydı için müdür yardımcısı benim fotoğrafımı çekti benim icin boşu boşuna zaman harcadı.O gün bir kaç arkadaşa biyoloji sorusu götürdüm, boşuna zamanlarından çaldım.Tamamen yüküm, tamamen...Biliyorum ki ben ölürsem cok bir şey değişmez ama ufak da olsa her şey daha iyi olur.Ama ölmekten  korkuyorum.Keşke kendimi öldürmekten korkmayacak kadar cesur olsaydım.O zaman insanlara bu iyiliği yapardım...Bazen şey diye düşünüyorum. İnsanlar nasil katil,tecavüzcü,hırsız olabiliyor.Bakın ben bazen kasada kasiyerin hayatından zaman çalmayayım diye az şey alıyorum.Ama bu insanlar hayat çalıyor, birilerinin canını alabiliyor, önemli eşyalar çalıyorlar.Bu cüreti kendilerinde nasıl buluyorlar anlamıyorum ki artık her şey anlamsız.Instagram hesabı açıp orada yaptığım heykel ve tablolarini paylaştım.Ama insanlar gereksiz yere benim yüzümden takip et ya da beğen butonuna tıklıyorlar ama benim icin değmez.Bu düşüncelerime ne zaman başladım biliyorum.Kütüphaneye gitmeye başladığımdan beri.Oradakiler sanki  hayatlarindaki her şey mükemmelmiş gibiydiler ve benim hiçbir şeyim değildi.Benim ailem yüzümden sosyal hayatım yoktu ve oradakiler benim icin ulaşılmazdı.Zaten ben de artık gitmeyi bıraktım.Çünkü benim oturduğum yere başkası oturarak verimli ders çalışabilir ve ben orda yer israfıydım.Kütüphaneye de bir yandan dışarı çıkmak istemediğimden gitmiyorum.Çünkü ben dışarı çıkınca insanlar benimle göz göze geliyor ve hayatlarından bir saniye de olsa çalıyorum,görüntü kirliliği yapmak istemiyorum da.Ya da otobüse binip de boşu boşuna yer kaplamak istemiyorum.Ya da bir şey almak icin sıraya giriyorum, sırada fazldan bir kişi olmuş oluyor.Aklıma geldi de yurtta kalıyordum ve çıktım.Çıkarken bir kac parçamı bıraktım.Bakın yine israfim yine boşa yer kapliyorum.Üstüme çok mu gittim bilmiyorum ama artık oksijenden bile israf yaptığımı düşünüyorum...