Sürekli Ayrılık [] Byun Baekhyun

44

Medyayla okursanız daha güzel olur.
İyi okumalar😁

_______

6 ay sonra

-Evet? Sonuç?

Doktor kağıda tekrar sıkıntılı bir şekilde baktığında, umutlarım azalmaya başladı.

Doktor: Bakın Hei hanım. Malesef ki, çok riskli ir hamilelik dönemi geçirdiniz ve bebeğiniz bundan çok etkilendi. Ve şimdi de malesef ki bebeğiniz, hayatını kaybetti.

Dediği şeyle hayatım tekrar ve tekrar altüst oldu. Elimi şişmiş karnıma koydum.
Göz yaşlarım benden habersiz çoktan akmaya başlamıştı bile.

-Hayır! O ölemez! O beni bırakamaz! Hayır hayır hayır! Benim bebeğim yaşıyo! O ölmedi!

Doktor: Üzgünüm. Sizi en yakın zamanda ameliyat edip bebiği karnınızdan almamız gerek. Yoksa siz zarar görüceksiniz.

-Hayır! Ben bebeğimi bırakmam! Asla! Hayır!

Cha: Canım sakin ol lütfen bak. Senin sağlığın için.

- Hayır! Ben bebeğimi burakmıcam!

Doktor hemşireye çağırdığında, hemşire elindeki iğneyle gelip iğneyi derime batırdı.

Yavaş yaval görüşüm kararmaya başladığında, kendimi uykuya bıraktım..

_____

Gözlerimi açtığımda, beyaz ışık yüzünden tekrar kapatıp bu sefer yavaş yavaş açtım.

Gözlerim ışı alıştığında odada Sehun, Chanyeol, Cha ve Jung'un olduğunu gördüm.

Uyandığımı görünce dördüde hemen yanıma geldi.

Sehun: Canım iyi misin?

-Evet.

Bakışlarım karnıma kaydığında gözümden bir damla yaş aktı. O alşık olduğum şişiklik gitmişti.
Elimi karnıma götürdüm.
Bu sırada ağzım hıçkırıkların kaçmasına izin verdim.

Cha: Hei, üzülme. Bak-

-Ne üzülme!? Ha! Sen hiç çocuğunu kaybettin mi?! Veya sevdiğin adamı?! Veya anneni!? Hiçbirini kaybetmedim! Şimdi burda bana üzülme deme! Çünkü bu duyguyu sen hiç yaşamadın! Bu duygunun bi tarifi yok! Kalbimdeki ve karnımdaki boşluğu doldurabilecek bişey yok! Şimdi hepiniz odadan çıkın!

Chanyeol: Hei-

-Çıkın! Çıkın ve beni yalnız bırakın!

Hepsi odadan çıktığında ağlamam şiddetlendi.

Şuan bu durumda yanımda onların değil Baekhyunun olması gerekiyordu!

Her şey onun yüzünden! Bebeğimi kaybetmeminde suçlusu o, bu kadar mutsuz olmamında!

Şimdi yaşamak için ne anlam kaldı ki? Artık bebeğimde yok. Sevdiğim adamda. Annemde...

Hem, belkide onların yanına gitmek daha iyi?

Yanımdaki küçük dolabı açtım ve delici bi alet aramaya başladım.
3.çekmecede bıçak bulduğumda şaşırdım. Hangi aptal, hastane odasına bıçak koyar ki?

Bıçağı sıkıca kavradım ve sol bileğimi kesmeye başladım.
Hiç bir acı hissetmiyordum. En azından fiziken.
Ruhen ise, taşıyabileceğimden çok daha fazla acı var.

Sonra ise bebeğimle ikimizin en sevdiğimiz şarkıyı söylemeye başladım.

Minhyun-Universe