LABİRENT.

2. Bölüm-KULUBE

Kapı çalmıştı evet ama ben açmadım. Korktuğumdan falan değildi, kolay kolay korkan bi kız değildim açıkçası nede olsa babam bir şeytandı ve annemde gözümün önünde şeytan olumuştu. artık beni başka hiçbirşey korkutamazdı. ama bayağı üşüyordum ve içimden bir ses kapıyı açmamamı söylüyordu ama ben kıçımı devirip uyudum.

...

1 saat kadar uyumuş olmalıyım ki HASS.. KAPI AÇIKTI !  kapıyı kilitlediğimi hatırlıyorum hayır hayır emindim. kapıyı kilitle..

sanırım önümden geçen o acayip hızlı varlık yada yaratıkmı demeliyim işte o lanet şey yüzünden kulubenin dışına çıktım. hızlı adımlarla eve doğru yürümeye çalıştım, evet çalıştım çünkü yürüyemiyordum koşasım vardı ve tüm acılarımı unutturacak bir çığlık atasım.. hepsini yapmalımıyım bilmiyorum ama eve yaklaşmıştım. eve her ne kadar gitmek istemesemde bunu yapmalıydım. lanet anahtarı kapının anahtar deliğine sokup çevirdim.

  Ev buz gibiydi, şömine yanmıyordu. Ve çok sessizdi. Üst kata çıkıp evde kimin olduğuna baktım ama bence bunu yapmamalıymışım, babam telefonla bağıra bağıra bir kadın olduğunu tahhmin ettiğim lanet insanlardan biriyle konuşuyordu. bende siklemeyip sanki hiç gelmemişim gibi yavaş adımlarla evden çıktım. Aman tanrım, bob'tan 27 cevapsız arama' hemen bobu aradım. birkaç dıt sesinden sonra telefon açıldı bob ( erkek kardeşim ) nefes nefeseydi. ağzından seçebildiğim kelimeler "hemen o evden uzaklaş" tı ve telefon yüzüme kapandı.