𝐀𝐩𝐫𝐢𝐜𝐢𝐭𝐲°•jikook

4

Sadece konuşabilir miyiz?

🌙💜

Eve girmem ile Bayan Kim'in yükselen seslerini duymam bir olmuştu. İşte yine başlıyorduk.

"Oğlum bu evin hali ne, siz burada nasıl yaşıyorsunuz?"

"Anne nesi var işte, gayet güzel. "
Bayan Kim elindeki kepçe ile Taehyung'un kafasına vurup devam etti.

"Nesi var mış? Her yer kalkmış gidiyor, hem yemek falan yok. Siz ne yaptınız bakayım burada? "

Beni görünce yumuşayan bakışları ile şefkatle üzerime yürümeye başladı. Kollarını açıp beni sıkıca sararken gerçekten şefkatini hissetmiştim. Bayan Kim böyleydi hayatımda bana annem gibi hissettirecek tek insandı. Sevgisi ve her şeyi samimiydi.

"Ayyy benim oğluşum kilo vermiş sanki güzel yemiyor musun bakayım? Niye kilo verdin sen, gerçi bu çocukla kim aynı evde kalırsa sıkıntıdan kilo verir. Şu pasaklılığa bak."

Taehyung hiddetle kalkan kaşları ile şaşkınca konuşmaya başladı.

"ANNE SENİN OĞLUN BENİM. BEN YOK, BEN DAYANAMAYACAĞIM. GÖZÜMÜN ÖNÜNDE BENİ DIŞLIYORLAR!"

Bayan Kim kıkırdarken bana geri döndü.

"Hoş geldin anne seni görmek güzel. "

"Hoş bulduk oğlum. "

Bayan Kim gülümseyerek beni kollarının arasından ayırıp az önce hazırlamaya başladığı yemeklerine geri döndü.

"Size öyle güzel yemekler yapacağım ki ben buradayken o kaybettiğiniz kiloları geri alırsınız. Zaten Taehyung'un rengi solmuş, şu hallerinizi görmek içimi parçaladı."

"Taehyung gerçekten çok yoruluyor. Kendini bu kadar yıpratması beni de üzüyor doğrusu."

"İçim gidiyor onu böyle görünce, oğlum neden kendine bakmıyorsun?"

"Bu yıl biraz yoğunum anne fazla önemli değil, isteyerek yapıyorum ve mutluyum lütfen endişelenme."

"Ne yapsam? Kesinlikle yanınıza daha sık uğramalıyım kendinize iyi bakamıyorsunuz siz."

Ocaktan gelen güzel koku ile dikkatim o yöne çevrildi. Bayan Kim o harika çorbasından hazırlıyordu. Bu çorba için her şeyi yapabilirdim.

"Jimin-ah, acıktın galiba."

Bayan Kim çorbaya olan bakışlarımı gülen gözlerle seyrediyordu.
Bu sırada içeri Bay Kim girdi.

"Jimin, nasılsın?"

Önünde saygıyla eğilirken aslında Bay Kim'i de ne kadar özlediğimi fark ettim. Önlerinde eğilmemden çok hoşlanmazlardı hatta Bay Kim "Sen benim oğlumsun bunu artık gerek yok." diyerek uzun zamandır bana engel oluyordu fakat bu insanlara duyduğum sevgi ve saygı büyüktü. Onlar ikinci ailem gibiydiler ve samimiyetleri gerçekti. Tıpkı Taehyung'a olduğum gibi onlara sahip olduğum için de şanslıydım.
Bay Kim eğilirken beni kaldırıp sarıldı.

"Hoş geldin baba."

"Hoş bulduk Jimin, nasılsın?"

"İyiyim, teşekkür ederim."

Bu sırada Bayan Kim, Bay Kim'in telefon görüşmeleri hakkında söyleniyordu.

"Yakında kulaklarından rahatsızlanacaksın, buraya geldik hala telefon görüşmelerin kesilmiyor."

Bay Kim avukattı ve telefonları gerçekten neredeyse hiç susmazdı. Az önce de yine bir telefon görüşmesi yapıyor olmalıydı. İşkolik ve başarılı  bir avukat olması onu daha da meşgul kılıyordu.