2 ay sonra:
Marinette Dupain-Cheng:
Nathaniël evimize girdiği için tutuklandı. Fakat hapisten kaçtı. Adrien'ı başka biri olarak bir yere çağırmıştı. O....o Adrien'ı orada vurmuştu. Bense Adrien'ın çıkmasını beklerken helak olmuştum. Neden bunlar hep bizim başımıza geliyordu?
Nathaniël'a gelicek olursak, o Adrien'ı vurduğu an öldü. Çünkü Adrien'ı vurduktan sonra kendi kafasına sıkmıştı. Bunca yükü nasıl kaldıracağımı bilmiyordum.
7 ay sonra:
HAMİLE OLDUĞUMU ÖĞRENDİM! 4 aylık hamileymişim zaten! Çok mutluyum tarif bile edemiyorum!
5 ay sonra:
Uzun bir ameliyat sonrasında Emma doğdu. Ona Emma adını vermiştik. Ablasını her daim hayatta tutsun diye. Eğer doğsaydı ablasının adı Emma olucaktı. Kardeşi onun ismini sahiplendi. Bu yükü küçücükken omzuna aldı. Bu yükü biz ona yükledik. Bu yükü ona Nathaniël yükledi.
5 yıl sonra:
2. Bebeğime hamileydim ve cinsiyeti erkekti. Adrien'a benzemesini o kadar istiyordum ki. Emma önce biraz alınsa da sonradan kardeşini sevmeye başladı.
4 ay sonra:
Erkek çocuğumuzun adını, Emma koydu. Benim kızım bu kadar büyümüştü. İsmi Hugo. Umarım Emma'yle iyi anlaşırlar.
1,5 yıl sonra:
HAMİLEYİM! Ve 2. Erkek çocuğum dünyaya geliyor!
3 ay sonra:
En miniğimiz Louis de hayata gelmişti artık. Ben daha ne isteyebilirdim ki? Emma ile Hugo her ne kadar kavga etseler de her sorunlarında birbirlerine destek oluyorlar.
8 yıl sonra:
Howard amcam ayyaş ayyaş araba kullanırken, araba kazasında öldü.... Bir yanım sevinsede bir yanım üzülüyordu. Sonuçta beni hayatımın adamıyla tanıştıran adam oydu....
40 yıl sonra:
Adrien... O bugün kalp krizinden hayata gözlerini yumdu. (75 yaşında) Benim ise her an sonum gelebilirdi. Emma her ne kadar aramızda belki en üzüleni olsada ben yaşlandığım için kardeşlerine bakmak zorundaydı. Louis kimseyle konuşmuyordu. Durmadan ablasının ve abisinin, babasını daha çok gördüğünü söylüyordu. Hugo ise aynı babasına çekmişti. Dışarıdan sanki babası ölmemiş gibi dursada, her gece odasından ağlama sesleri duyuyordum. Emma ise aramızda en güçlüsüydü. Babasının öldüğünü kabullenebiliyordu. O olgun bir kızdı.
1,5 yıl sonra:
Ben Emma. Annemin günlüğüne yazıyorum. Annem 2 ay önce bizden göçüp gitti. Tıpkı babam gibi. Onların orda buluştuğuna inandığım için lek üzülmüyordum. Ölen ablamın adını, ölen anne ve babamın soyadını taşıyordum. Hugo ve Louis'e bakmak benim anneme ölmeden önce verdiğim bir sözdü. Bu defteri elime almaya 2 ay sonra cesaret edebildim. Annemin anılarından, duygularından korktuğum için mi, yoksa kendi tepkilerimden korktuğum için mi bakmıyordum bilmiyorum. Ama bu günlüğün son yazısını ben yazmış oldum. Anne, baba..... Louis ve Hugo'ya iyi bakıcağıma söz veriyorum. Anılarınıza, bu eve, kendime iyi bakıcağıma söz veriyorum.....
