Ah.. Yine çok yemiştim işte. Tüm o tabakları bitirirken ne düşünüyordum ki. Hep aynı terane. Şimdi iki katı egzersiz yapmam gerekecekti! İçimden bir küfür savurdum ve masadan kalktım. Annem ve babam fark etmemişti bile. Ekonomi ve devlet adamlarıyla ilgili yoğun sohbetleri devam ediyordu. Yavaşca bodrum kata indim. Koşu bandı ve tartının hemen yanındaki boy aynasına yöneldim. Şişman bedenime bakarken yanaklarıma derin bir nefes doldurdum. Kendimden nefret ediyordum.
Ben Annie Bringston. 16 yaşında yavaş yavaş Anorexia'nın eline geçmeye başlayan kız. Ve bunun farkında bile değildim. Bana göre sadece egzersiz ve diyet yaparak biraz kilo vermeye çalışan sıradan bir genç kızdım. Zaten hep böyle başlar. Anorexia'dan bahsediyorum. Aslında şişman bile değilsinizdir ama önce abartılı egzersizler sonra da asıl evre olan kusma dönemi gelir. Zayıflarsınız, zayıflarsınız. İşler kontrolden çıkar.
İşte ben de böyleydim. Kilolu bile sayılmazdım. Ama acımasız bir ortam olan lise böyle düşünmüyordu. Orada, şişman bir kurbağadan farkım yoktu. İşte bu da beni Anorexia'nın ellerine teslim eden şeydi.
Saçlarımı rastgele toplayarak kendimi koşu bandına attım. Akşam yemeğinin hesabını vermek zorumdaydım. İki tabak dolusu kalori bu akşam beni terk etmek zorundaydı.
Gece 11 gibi koşu bandından bitkin bir şekilde indim. Ama yediğimin tam tamına iki katını eritmiştim. 4 saattir koşuyordum ve çoktan yorulmuştum zaten. Aynada kendime şöyle bir baktım. Ve kendime her ne olursa olsun zayıflayacağıma söz verdim.
YAZAR NOTU:
İlk bölüm olduğundan dolayı kısa tuttum. Umarım beğenmişsinizdir. Bu hikaye için gerçekten çok çalışıyorum. Yazmaya yıllarımı verdim ve bu benim için çok önemli. Okunma sayısına göre devam edecek bir hikaye :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Anorexia'yla 17 Yıl
Fiksi Remaja"Vazgeç artık bu saçmalıktan Annie! Görmüyor musun seni bitiriyor mu şey! Günden güne ölüyorsun!" "Belki de ölmek hoşuma gidiyordur..."
