Yeni kitabıma hepiniz hoşgeldiniz arkadaşlar, uzun zamandır başka bir bxb kitap yazmayı düşünüyordum ama yazamamıştım bugün aniden başlama kararı aldım
...
🎶 Harry Styles - Sign Of The Times 🎶
...
Fırçamı tekrardan mavi boyaya daldırıp çizdiğim resimdeki gökyüzünü boyamaya başladım, yanımdaki nostaljik görüntülü radyodan eski bir şarkıyı mırıldanırken aynı zamanda resmimi özenle renklendirmek hoşuma gidiyordu.
Daha doğrusu odamın kapısı çalınmasa bu daha iyi olabilirdi, radyoyu kapatıp kilitlediğim kapıyı açtım. Karşımda duran yardımcımız Lale hanımı gördüğümde çekingen bakışlarımı üstünde gezdirdim.
"Kayahan bey size bakmamı istemişti" başımla onayladığımda kafamda kelimeleri toparlayarak cevap verdim "Kendisine 20 yaşında olduğumu ve birilerinin sözünü dinlemek yerine kendi kararlarımı verebileceğimi iletiniz" kapıyı kapatacakken kafamın içinde kavga ettiğim iç sesi susturmaya çalıştım.
Uzaktan bakıldığında mükemmel görünümlü ama benim için tam bir 'cehennem' olan hayat, kapıyı kapattığımda tüm gerçekleriyle yüzüme çarpmıştı. "Bugün gerçekleşecek olan iş toplantısı için hazırlanmanızı istiyor kendisi"
Evet paranın kölesi olan herkesin isteyebileceği bir hayat hikayesinin tam ortasına düştünüz...
"
Gelmeyeceğim" gayet kararlı çıkan ses tonumla resmime son dokunuşları fırça darbesiyle yapmaya başlamıştım, kararlı yanıtımın aksine gelen yanıt beni maalesef ki hayal kırıklığına uğratmıştı. "Şirketteki bazı hisseleri size devretmek için önemli bir toplantı bu yüzden katılmanız zorunluymuş"
Sinirle yerine bıraktığım fırçamla parmaklarımı sarı saçlarımın içinden geçirdim "Pekâlâ kendisine söyleyin zamanında hazır olacağım"
Babamdan nefret ediyordum...
Kim ailesi ve çocuğundan çok malını mülkünü ve şöhretini önemseyen bir babaya sahip olmak isterdi ki? basının gözünde 'mükemmel' olarak gözüken İplikçi ailesinin kara laneti hiçbir zaman bilinmeyecekti.
Hayatımı özet olarak geçmek gerekirse ben bu yaşantıdan kendini soyutlayan küçük çocuktum, hayatını sadece okuduğu kitaplara dinlediği müziklere adayan kendi kafasının içinde 20 senedir özgürleşmeye çalışan küçük bir çocuk.
Dolabımı açıp bir süre içinde tam 'kafamın içini' yansıtan renkli kıyafetlere baktım, ve daha sonra annemin bana zorla aldırdığı gösterişli kıyafetlere...
Dışarıdan görünen hayatıma o kadar zıttım ki, bazen sadece kendimi basına karşı rol yapıyormuş gibi hissediyordum.
Dolaptan krem rengi bir ceket ve beyaz bir tişört çıkarttım, altına ise uygun renkte bir pantolon. Kıyafetlerimi üstüme tutup aynaya döndüğümde yüzümü buruşturdum...
Daha sonra kıkırdadım "Evet işte herkesin olmak istediği çocuk! Kaan İplikçi" kıyafetleri yatağımın üstüne rastgele atıp boya olmuş tişörtüm ve kot pantolonumla converselerime baktım.
"İşte..." dedim sanki yansımamla konuşur gibi, daha sonra gözlüklerimi düzelttim. "O çocuğun altında yatan çocuk bu" baş parmağımı aynaya doğru salladığımda yüzüme sinsi bir gülüş yerleştirdim. "Ama şimdi rol yapma zamanı"
