Inevitably Yours

Y O U R S 1

"Oh, he did look like a deity - the perfect balance of danger and charm, he was at the same time fascinating and inaccessible, distant because of his demonstrated flawlessness, and possessing such strength of character that he was dismaying and at the same time utterly attractive in an enticing and forbidden way." ― Simona Panova

*UNEDITED*

~ HER ~

"Argh! Nasan naba ang babaeng yun?! Alam naman nyang ayaw na ayaw kong pinaghihintay!" Inis na inis kong bulong sa sarili ko, dahil sa sobrang pagkainip sa kakahintay dito.

For the nth time I checked my phone just in case may text sa akin, pero wala! Why is it so hard for her to text me kung male-late sya?! Don't she dare make excuses na wala syang load dahil naka line ang babaeng yun!

I impatiently tapped my fingers against the table, mannerism ko pag sobrang naiinip. Kasabay ang pakiramdam kong humahaba na ang leeg ko kaka-dungaw sa labas at kakatingin sa pinto kung dumating na ba ang y ko. Pero wala talaga! Lechugas! Masasabunutan ko talaga yun pagdating! Arrgh!

One thing I hate the most is WAITING! Especially kung nasa labas ako naghihintay, dahil mas gusto ko ang nasa bahay lang lagi. I'd rather sketch or read novels than go outside. I don't like crowded place because of the noise.

Tulad ng dati, out of nowhere ideas and images start running inside my head. Mabuti nalang talaga at lagi kong dala-dala ang sketch pad ko. Kaya naman hindi na ako nagsayang pa ng sandali at sinimulan ko ng iguhit ang mga desenyong naisip ko. Good thing nabaling ang isip ko sa pag i-sketch ng nga bagong designs to worry about anything.

Thanks God for the ideas naipinapasok mo sa isip ko, kaya hindi ko na naiisip na nasasayang ang oras ko dito. - Thought to myself.

After few more minutes I feel eyes on me making me lift my gaze para makita kung sino ang nakamasid sa akin.

"Wow! You finally decided to grace me with your presence your highness!" Sarkastikong sabi ko habang naniningkit ang mata dahil sa inis. Mahigit isang oras kaya syang late! Sino ang matutuwa, aber?

Bumuka ang bibig ko para sana bungangaan pa sya dahil sa pinaghintay nya ako ng matagal, ngunit natigilan ako. Natigilan ako ng mahagip ng mata ko ang isang lalaking nakatayo sa likuran nya. Natigilan ako dahil nagsalubong ang mga mata namin. As I am looking directly into his eyes, bigla namang bumilis ang tibok ng puso ko. Sa sobrang bilis pakiramdam ko ay parang kakapusin na ako sa paghinga. And while we're having a staring contest pakiramdam ko'y para bang gusto nyang mabasa ang mga iniisip ko. No... I think he's starring at me like he wants to search for my soul.

And I swear! I feel like every hair on my skin stool up! That even though centralize ang aircon dito sa cafe ay para bang biglang umihip ang malamig na simoy ng hangin. Making me felt a shiver run down through my spine. Those eyes... they were cold- icy cold even. There's a dangerous glint in them. But for some reason i felt like his eyes held sadness and loneliness? Why? What for? I don't know. I don't have any idea. His stares were so heavy and intense kaya naman mabilis kong nilihis ang tingin mula sa mga mata nya.

My sight shifted to his nose, Parang nahiya naman ang ilong ko sa kanya. Then my gaze shifted to his lips. Wow! For a guy, his lips looks so edible - I mean kissable! I'm sure hindi ito naninigarilyo. Manula mula e. Daig pa ata ang lips ko na mukahang maputla pag hindi ako nag lip balm.