Chapter 2

227 10 12
                                    

Chapter 2

The first thing that I noticed when I got out of the car, was the gathering of dark clouds above us which is pretty odd. Kanina naman nung nasa bahay ako ay maaliwalas ang panahon kaya nakakagulat na bigla nalang ay napakakulimlim ng langit.

Napayakap ako sa sarili nang isang malamig na hangin ang humaplos sa balat ko. Kung alam ko lang sana na uulan pala ngayon eh di sana nagdala ako ng jacket. I'm not really fond of the cold. Mabilis akong lamigin kaya madalas ay nagdadala ako ng panlaban sa lamig tuwing papasok. Pero nitong mga nakaraang araw ay madalang na lamang akong magdala dahil na rin sa nagsisimula na ang tag-init. Unfortunately, I did not expect a sudden windy and probably rainy day kaya wala akong dala kahit payong man lang.

Napatingala akong muli sa nagbabadyang masamang panahon. The clouds are getting thicker now, like any moment it would start pouring down. Mas binilisan ko na lamang ang paglalakad patungo sa main building. I don't want to be out in the open if ever that happen.

Unfortunately, I was right. Iksaktong nakapasok ako sa main building ay bumuhos ang malakas na ulan. A few students who are still in the pathway started running for shelter. I even heard a few, muttering curses about the sudden rainfall.

The cold winds hit me again and I shivered. I started for the classroom not wanting to stay there any longer and freeze.

Maliban sa isang grupo sa likuran ay wala na akong makitang tao sa loob ng classroom. I went for my seat which is in the front row exactly aligned at the teachers table. It was the perfect seat. I can hear the teacher, there are no distraction from my classmates and I got a full view of the entire white board in front.

Nang makaupo ay kinuha ko agad ang laptop at chineck ang PowerPoint presentation namin mamaya. Mabuti nalang at nakasarado ang mga bintana kaya hindi masyadong malamig sa loob ng classroom and I can work with ease.

"Raia!" napalingon ako sa likuran nang maranig ang isang pamilyar na boses. Hindi ko man lang napansin na kasama pala si Elli sa grupo ng mga nag-uusap sa likuran. There are three others with her but their faces seems unfamiliar. Hindi namin sila kaklase, at sigurado din ako na hindi ko pa sila nakita sa campus noon. It's like a part of my job to familiarize all of the students here.

There is something about them that made them seems so out of place. Maybe it's the firmness in their eyes, like they've faught many hard battles. They smile and I find it genuine, but their eyes just seems different from the usual eyes of teenagers I've seen. Theirs looked sure, yet watchful and sad, really sad. Kahit na isang simpleng tingin lamang ang iginagawad nila sa'kin ramdam ko na sinusuri ako nito, tinatantya, pinag-aaralan.

Lumapit sa'kin si Elli at wala na akong nagawa nang hilahin nya ako patungo sa likuran.

"Guys kaibigan ko nga pala si Jeraia but everyone calls her Raia the smartest girl in class– no more like the smartest gir~"

"Hi, I'm Raia." I said cutting Elli off before she starts blabbering about my entire highschool life including my number of crushes and other embarrassing stuff.

"It's nice to meet you Raia. Ako nga pala si Teresse at itong dalawa naman ay ang kambal na si Shana at Enry." pagpapakilala nya. Ang una kong napansin sa kanya ay ang hugis ng kanyang mga mata na gaya ng sa isang pusa. It perfectly suited her small face and sharp jaw. Idagdag pa ang kulay kape, mahaba,  at straight nyang buhok na animo'y kumikintab. With such a flawless look and hair it's no wonder she belongs in the elite class.

El EntreTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon