İki kız gözlerini gökyüzüne dikmişlerdi. Gökyüzü böyle güzel gözler tarafından izlendiği için utanmıştı; pembe bir rengi vardı. Güneş aniden gözlerini gökyüzünden ayırdı ve Ay'ına döndü. Ay'ın gözleri kapalıydı fakat uyumuyordu. Yüzünde hafif bir tebessüm vardı. Güneş ses çıkarmamaya çalışarak yavaşça parmağını onun yüzüne yaklaştırdı. Tam burnunun ucuna dokunacaktı ki Ay birden gözlerini açtı.
"Ne yapıyorsun?"
Güneş, Ay'ın sorduğu soruyu duyduğunda anlamsızca yüzüne baktı. Havada duran elini farkettiğinde hızla elini arkasına sakladı ve yutkundu.
"Hiçbir şey. Hiçbir şey yapmıyorum."
Ay gülerek yattığı yerde Güneş'e döndü. Güneş de utanarak Ay'a döndü. Uzun bir süre sessizce birbirlerine baktılar. Her zamanki gibi sessizliği bozan Güneş oldu.
"Biliyor musun, en sevdiğim çiçek ayçiçeği."
Ay ne diyeceğini bilmediği için, bu cümleye gülümseyerek cevap verdi. Güneş hızla yattığı yerde doğruldu. Karşısındaki büyük ayçiçeği bahçesini izlemeye başladı.
"Ayçiçekleri her zaman güneşe bakarlar."
Biraz düşündü ve garip bir ifade takındı.
"Ama isimleri ayçiçeği. Çok garip değil mi? "
Hafifçe arkasına döndü ve kendisine bakan Ay ile göz göze geldi.
"Evet, çok garip."
Güneş gülümseyip yanına oturdu ve Ay'ın başını yerden yavaşça kaldırıp dizlerine koydu. Saçlarını okşamaya başladı.
"Sen benim ayçiçeğimsin."
Ay, huzurla gözlerini kapattı. Bir süre kaldılar öyle. O an; herhangi bir günün, herhangi bir saatinin, herhangi bir dakikasındaydılar. İkisi de aynı anda o şarkıyı mırıldanmaya başladılar. 2U... Birbirlerine baktılar. Belki de buna şaşırılmamalıydılar. İkisi de tebessüm edip gökyüzüne baktılar. Ve şarkıyı karanlık ama bi o kadar da parlak olan gökyüzüne bakarak söylediler. Yan yana olsalar bile kendilerini bulabilcekleri yer orasıydı. Çünkü asıl gerçek yüzleri oradaydı.
You're mine.
I'm yours.
19/04/🌼
Günışığıma..
