Impulsen

Blauw

  (engelse uitspraak) Ronin’s point op view

     Flashback
     ‘Ronin?’
     Mama gilt. Ik maak me nog kleiner, ik dacht dat het niet mogelijk was. Er schijnt licht in mijn ogen. Ik doe ze dicht. Maar ik heb kippenvel, de stenen prikken hard, hard tegen mijn zij. Ze lijken groter te worden en ik kruip dieper, dieper weg. Het gleufje is te smal, maar ze ziet me. Langzaam, heel erg langzaam loopt ze naar de muur toe. Haar ogen onnatuurlijk op mij gefocust.
     Het blauwe is in haar gekropen. Ik weet het zeker. De manier waarop ze naar me kijkt.
     Ik kan het niet verstaan. Adem in
     Het loopt langzaam naar mij toe.
     Ik kan geen mama zeggen. Als ik mama zeg zou ik liegen. Mama is weg. Maar ze bestaat. Echt Ronin ze bestaat. Ze zou willen dat je succes maakt in het leven. Ze wil dat je van haar houdt, onvoorwaardelijk, maar niet onverbiddelijk. Neem afstand. ‘Ga weg blijf.’
     Één zin en toch zo anders. Zo anders omdat er geen afstand tussen zit. Kilometers en kilometers diepe lange kliffen, onoverbrugbare afstanden. Ik moet gaan, ik weet hoe. Ik wil het niet.
     Mama klimt tegen de rotswand op. Haar vingers zijn geknakt, dat heeft ze zelf gedaan. Ze had het niet mogen doen. Ik kan niks meer zien van de tranen. Mijn haar is nat en het steen lost op. Ik krab de rots weg en spring weg. Ik zwem door de bomen en klauter over de zee tot ik weg ben. Weg van hier en van het blauw. Maar de lucht is verraderlijk blauw, het jaagt me angst aan. Ik moet zorgen dat de lucht niet meer blauw is, dat de zee opdroogt en dat blauw, dat het blauw weg is. Mama weg is.
     Dus ik zorg daarvoor.

     Van een andere kant gezien
    Ze zitten samen te eten. De weerspiegelende blauwe gloed valt op de wand. Het gaat zo gebeuren. Maar het is stil. Ronin voelt het aankomen.
     Het kruipt tegen Ronins handen aan en  probeert binnen te komen. Maar Ronin is niet kwetsbaar. Het springt lenig over naar zijn moeder en wacht. Wacht tot ze iets zegt. In stilte rollen de tranen over haar wangen, maar daar heeft het niks aan.
     Ze kreunt en heeft het door. Ze perst haar lippen op elkaar maar Ronin wil naar haar toe komen. Ze ziet het en haar ogen worden groot. Maar Ronin komt dichtbij en wil zijn moeder vastpakken om haar te beschermen. Het had gekund maar dat moment dat ze riep dat hij weg moest gaan greep het zijn kans. Tegelijk legde ze haar handen onder haar voeten en sprong. Ze probeerde door haar handen definitief te ruïneren het blauw te remmen Ronin te pakken te krijgen.
     Mmmmm...!! ‘Ga weg! Blijf.’ Het sprong in haar en sprak. Sprak blijf en hij verstijfde. Vervolgens scheurde de rotswand en hij kleuterde er in. Ze bleef staan met haar armen stijg en gebogen langs haar zij. Als haar spieren tot max, ze voelt het niet. Haar hemelsblauwe blik gefocust en groot, geen moment om te knipperen. Haar mond gespannen, in een houding die ontspannen voor zou moeten voorstellen. Een enge grimas verschijnt als zijn moeder definitief weg is.
     Hij blijft liggen in de spleet en verstijft. Hij gaat nog wat verder open. De rotswand glad door zijn greep.
     Er vormt zich een kuitje in het steen en hij kijkt er naar. Daarna kijkt hij naar de geknakte vingers van haar moeder en grijnst. Dan tijgert hij weg. Zwemt behendig door de bossen. Als hij aankomt hij de zee klautert hij weg.


Ik had het oorspronkelijk voor Switched geschreven, maar ik wil het niet te ingewikkelt maken... Eerst dacht ik er over om dan maar gewoon hem dood te laten gaan en hier en daar een linkje te leggen, maar ik wil zelf de controlle óók niet kwijtraken, laat staan de lezers...
Ik ben van plan morgen een nieuwe deel 11 te proberen te schrijven, maar er komen óók weer leuke én cruciale dingen in voor die ik dan weer moet gebruiken bla die bla die bla
schrijven is verlengen, en ik wil het niet saai laten worden maar ik wil óók geen kor boek... ik zit potverdorie pas op élf hoofdstukken, élf!! Dat zou een mini boekje van een halfuurtje zijn, zoeentje die je snel uitleest... En dát wil ik nou juist voorkomen,
     HELP ME, HELP ME ALSJEBLÍÉFT!!