Kokusunu özlüyorum,ellerimi avuçlarının içine alıp öpmesini sonra gözleri geliyor aklıma durgunlaşıyorum.Sarıldığımızda sanki tüm dünya yok olmuş da sadece biz kalmışız gibi hissediyordum,bu beni kaçıncı defa yarı yolda bırakışı ? Onu düşünüyorum her gece, annem ağladığımı görmesin de üzülmesin diye sessizce çığlıklarımda boğuluyorum.Niye mutsuzsun sorusunu soracaklar diye aklım çıkıyor bu yüzden kaçıyorum herkesten,mutluymuşum gibi tebessüm saçıyorum etrafa.Sorsalar anlatabilecek miyim peki ağlamaktan, sanmıyorum.Canım hiçbir şey istemiyor,keyif alamıyorum hayattan.Bak yine bi geceyi daha sabah ettim onu düşünürken.Yokluğuna alışmam gerekirken gün geçtikçe
kalbime bir bıçak daha saplanıyor sanki.
