IMPERFECTLY PERFECT

CHAPTER SEVEN - END

Hindi na talaga kinakaya ng katawan ko. Araw-araw para lang akong lalong nanghihina dahil sa chemo.

Anwyll: Lumaban ka babe. Hindi ko kaya nang wala ka. Isa ka sa nagbibigay ng lakas ng loob sakin para ipagpatuloy ko ang mga pangarap ko sa bukas.

Halley: Wag kang mag-alala babe lalaban ako hangga't kaya pa. Para sa pamilya ko at para na rin sayo.

Anwyll: Hindi babe, gawin mo rin yan para sa sarili mo. Ang dami mo pang pangarap sa buhay and gusto ko sabay tayong maka graduate at maging succesful.

Halley: Salamat babe. I love you so much.

Anwyll: I love you too babe.

Ang hirap tignan sa mata ni Anwyll. Para akong unti-unting nadudurog dahil alam kong nahihirapan din sya sa sitwasyon ko.

*lumabas muna saglit si Anwyll para makapag-usap kami ng parents ko.

Halley: Ma pwede mo bang pakiusapan si Anwyll na umuwi muna. Pagod na pagod na kasi sya. May pasok pa sya bukas.

Mama: Kanina pa nga namin sya kinakausap ng Papa mo pero nagpupumilit pa rin talaga sya. Gusto ka nya raw bantayan.

Halley: Gawan mo na lang ng paraan Ma. Baka sya naman kasi ang magkasakit nyan.

Mama: Sige sige anak kakausapin ko ulit wag kang mag-alala.

Halley: Thank you Ma.

Mama: You're welcome my sweetheart. You rest na at kakausapin ko pa sya.

Lumabas na si Mama para kausapin si Anwyll...

Anwyll: Kamusta po tita. Tulog na po ba sya?

Mama: Hindi pa pero magpapahinga na rin sya nyan.

Anwyll: Ah ganun po ba. Sige po maghihintay na lang po ako dito para hindi ko na rin po sya maabala.

Mama: Anak, ikaw rin magpahinga ka na muna. Umuwi ka na muna. May pasok ka pa bukas diba?

Anwyll: Pero tita.

Mama: Wag ng makulit kaya na namin ni tito mo ang pag-aalaga kay Halley.

Anwyll: Hindi na lang po ako papasok bukas.

Mama: Hindi pwede yan Anwyll, gusto mo bang malaman no Halley na nag absent ka ng dahil sa kanya? Sigurado madidisappoint yun. Para mo na rin kaming mga magulang. Ayaw ka naming magkasakit kaya magpahinga ka muna. Balik ka na lang ulit kung gusto mo pero sa ngayon kailangan mo rin namang umuwi. Diba may kapatid ka pa na naghihintay sayo? Baka mag-alala yun.

Anwyll: Sige na nga po tita. Uuwi na po ako pero pakisabi po kay Halley nagbabalik din po ako bukas after class.

Umuwi na nga si Anwyll para makapagpahinga. Bumalik si Mama sa kwarto at nag-usap kami tungkol sa kalagayan ko.

Mama: Umuwi na si Anwyll anak.

Halley: Salamat naman at makakapagpahinga na sya.

Mama: Eh ikaw anak kamusta naman ang pakiramdam mo?

Halley: Sa totoo lang ma pagod na pagod na ko. Parang gusto ng bumigay ng katawan ko sa paulit-ulit na session for chemo. Hindi ko naman alam kung gumagaling ba ko or if my condition is getting better. Kasi every day parang lalong lumalala.

Mama: Alam namin na mahirap anak pero kailangan mong lumaban. Kailangan mong magpakatatag.

Halley: Ma alam ko po pagod na din kayo, si Papa, mga kapatid ko, si Anwyll kaya minsan iniisip ko ng gumive up. Iniisip ko na sana matapos na to para hindi na rin kayo mahirapan dahil sakin.

Mama: Wag mong sabihin yan anak. Ginagawa namin to dahil mahal ka namin. Wala samin tong nararamdaman naming pagod kung para sayo naman diba? Wag mo kaming isipin ang isipin mo ay kung pano natin to malalabanan, malalagpasan.

Halley: Thank you po ma. Salamat po talaga sa lahat ng sacrifices na ginagawa nyo po para saming magkakapatid especially po sakin. Hindi ko po alam ang gagawin ko kung wala kayo ni Papa. I love you so much po.

Mama: I love you so much din anak, kayong magkakapatid. Hindi namin kayo kayang tignan ng Papa nyo na nahihirapan. Lahat gagawin namin para sa inyo. Oh sige na, matulog ka na at isang session na naman tayong haharapin bukas. Goodnight sweetheart.

Halley: Goodnight Mama. Ay wait Ma, can you call Papa outside for a minute I'll just say goodnight.

Mama: Ok just wait for a second. Honey!! Halley wants to say something.

Papa: Coming.

Mama: Hurry up.

Papa: What's the matter honey?

Mama: Halley just want to say goodnight.

Halley: Goodnight Papa. I love you so much.

Papa: Oww sweetie I love you too. Goodnight also.

...

Hindi namin inaakala na yun na ang huling sandali na makakausap namin si Halley. Tinawagan ako ni tita, 7 ng umaga para sabihin ang nakagigimbal na balita.

Phone rings...

Tita: Hello Anwyll?

Anwyll: Yes po tita? Kamusta na po si Halley?

Tita: Anak, wala na si Halley!

Anwyll: Po? Ano po?!

Tita: Wala na ang anak ko. Bumigay na sya kaninang umaga.

Gumuho ang mundo ko. Diko na alam kung ano ang isasagot ko kay tita. Bigla na lang akong napaluhod sa sahig. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa mga oras na yon. Para akong binagsakan ng malaking bato. Hindi ako makapaniwala.

*Dali-dali akong umalis ng bahay para pumunta sa ospital.

Anwyll: Tita!

Niyakap ako ng mahigpit ni tita at tito.

Tita: Anak wala na sya. Nagpahinga na sya.

Anwyll: Hindi po pwede!

Pinuntahan ko agad si Halley.

Anwyll: Babe diba sabi mo lalaban ka pa? Babe diba sabay pa tayong gagraduate at magiging succesfull? Babe bat mo ko iniwan? Mahal na mahal kita. Hindi kita kakalimutan.

*araw na ng libing ni Halley...

Isa-isa kaming nagbigay ng speech para Halley. Natapos na si tita at tito, ako na ang sumunod.

"Halley, ito ang isang pangalan na hinding-hindi ko makakalimutan. Siya ang babaeng nagpatunay sakin na hindi lahat ng tao ay mangloloko. Siya ang taong nagparamdam sakin na kamahal-mahal ako. She was my classmate, my bestfriend and especially the love of my life. Hindi matutumbasan ng kahit anong bagay ang masasayang pangyayari saming dalawa. Siya ang nagturo sakin na hindi pa huli ang lahat. Di ko malilimutan na unang araw ng pasukan sya lang ang pumansin sakin kahit napakasungit ko. Siya ang nagtiyagang kulitin ako. Siya din ang unang nakaalam na working student ako for my sister. Siya ang nag-adjust sa mga araw na hindi ako pwede dahil may may trabaho ako. Siya, siya lahat ang gumabay sakin. Hindi ko alam kung pano ako magpapatuloy nito pero ipinapangako ko sayo na gagawin ko ang lahat para makapagtapos at matupad lahat ng pangarap natin. Ipinapangako ko sayo na magiging succesful ako balang araw. Ipinapangako ko sayo na sa bawat tagumpay ko kasama kita ron. Hindi kita kakalimutan, patuloy kitang mamahalin habang buhay. I miss you so much babe. I love you so much."

This was our not so happy love story but it was the best story of my life.