Hopefully There's No Forever

Walang Forever: 10

This chapter ay maikli lang po kasi this was the only story or yung past ni Raen Avi na kung bakit wala siyang maalala about sa kanila ni Jill.

By the way...

Hi Jelai,Xerxes,Tana,Joffer,Richard and to ALL THE READERS :) THANK YOU PO. ♥♡♥♡♥

-------------

Napanaginipan ko si Dad :'( Bakit ganun? Bakit sa dinami daming tao na masasama na nabubuhay sa mundo bakit yung Daddy ko pa na walang ginawa kundi mahalin at alagaan kami ng Kuya ko. Bakit siya pa? Bakit nung naaksedente kami bakit siya lang yung nawala? Bakit ako lang yung nabuhay? Bakit ganun? Bakit ang unfair ng buhay? Bakit ganun? Bakit wala akong maalala pagkatapos ng bwesit na pangyayaring yun? Ang naalala ko lang is yung naaksidente kami ni Daddy at yung mga moments namin ni Dad . Namimiss ko na yung Daddy ko... Naalala ko pa nung last naming nagkita at nagkasama...

"Dad? San po tayo pupunta? ^^"

Masiglang tanong ko kay Daddy ko.

"May pupuntahan lang tayo anak... :)"

"Ah osige po Dad :)"

"I love you Baby Avi :) Mahal na Mahal na Mahal na Mahal ka ni Daddy ♥ At walang makakapantay dun :)"

"Ako din po Daddy ... I love you too Dad :) and Dad! Big Avi na po ako . Haha malaki na po ako eh"

"Kahit na, Baby Avi ka pa rin ni Daddy"

lumingon at ngumiti si Dad ng Sincere sakin... pero paglingon ko sa likuran bakit parang may napansin akong... parang may sumusunod samin. Oo napansin kong may sumusunod samin kasi mula pag alis namin sa bahay ay nakasunod na yung sasakyan na yun...

Nung tumingin si Daddy sa side mirror napakunot ang noo niya at halatang kinakabahan siya.

"Bakit po Dad? Anything wrong?" Tanong ko.

"Uhm. Avi, No matter what will happen, always remember na mahal na mahal ka ni Daddy. And Avi, Fasten your seatbelt okay?"

"Daddy? Bakit po?"

"Basta anak. Kahit anong mangyari, promise me that you will stay." Naiyak na si Dad nun so parang nadala na rin ako.

"Yes po Dad... I will po..."

Hindi ko inexpect na may mangyayaring sa araw na yun. Binangga bangga kami nung sasakyan na sumusunod samin... Naiyak na talaga ako nun at hanggang sa hindi na nacontrol ni Dad yung car namin.

*screeeeech*

"Daddyyyyyy look out!"

-then everything went black-

Sa pagkaka alala ko , nabundol yung car namin sa poste.

-------------

Nung ni rescue na kami ng mga rescuers, may huling habilin si Dad before his life was taken away from us.

"A-avi, p-please t-take g-good c-care with y-your mom and your k-kuya. A-and t-tell them that i-love them s-so much, a-and y-you t-too ... i love you Avi... promise me t-that i w-will s-tay here forever" tinuro ni Dad yung puso ko.

"Yes, Dad i promise"

At yun na yung last . That was worst nightmare na nangyare sa buhay ko. Pagkatapos nun, yun lang yung naalala ko sa tanang buhay ko. Sabi daw ni mama 3 months kami sa London pero wala akong naalala.Kahit isang alala na pumunta kami ni Dad sa London, wala talaga.

Alam kong planado lahat ng nangyari nung araw na yun. Alam kong planado na babanggain yung sasakyan namin... Dahil nagcalculate lahat ng nangyari paglabas ko ng hospital. Bago nangyari yung insedente na yun, may narinig akong kausap si Dad sa phone niya . Minsan kasi mahilig akong mag eavesdrop...

"Ano na Mr.Guiermo?! You have to deal that thing with us! Kailangan mong bumalik dito sa London para asikasuhin yan!"

"Im sorry Mr.Jin Pangilinan I cant deal with it anymore... Im a good person with good deeds. So Im sorry." Sabi ni

Dad

"Pagsisisihan mo ito Mr.Guiermo! Pagsisisihan mo" pambabanta ng sa kabilang line.

Siguro yun yung nagplano na banggain yung car namin.

Sabi ng doctor nagka minor amnesia daw ako, pero bakit ganun? Minor lang daw pero bakit onti lang yung naalala ko? :'( Hinding hindi ko mapapatawad ang taong gumawa nun! Hinding hindi .

-----------

Nagising ako sa isang kama na hindi ko pagmamay ari at sa tapat nun ay isang sofa na si Jill ang nakahiga at natutulog. Naalala ko yung Mr. Pangilinan na kausap noon ni Dad . Pero imposible naman ata .

-----------

-end of WF:10

Walang Forever: 11 the new beginning is coming :)