kırılan camımız, kapımız, penceremiz ve kaybolan çöp kutumuz. / Hyunsung

•}[07]{•

12032020 ~ 2239

~~~

"Bana bak."

Hyunjin soğuktan kızarmış burnunu çekerek ona seslenen gence döndüğünde gözlerini açamayacak kadar yorgun hissediyordu.

Yorgun, yalnız ve berbat...

Hasta olmuş ve neredeyse bir hafta okulda ruh gibi dolanmış, ne Jisung'a bulaşmış ne de diğer arkadaşlarına laf yetiştirmişti.

Grupta bile aktif değildi. En son kırılan kapı kolu için toplanan parayı bile hiç söylenmeden vermişti.

Arkadaşlarıyla o kadar takılmıyordu da.
Minho'ya ise kırgın olduğu için onu bu bir haftalık süreçte görmezden gelmeye çalışıyordu.

Bazen ömrünün sonuna kadar böyle kalmak istiyordu, öbür türlü hiçbir zaman ciddiye alınmıyordu.

Kimse onu ciddiye almıyordu. Yorulmuştu.

Gerçekten Minho'ya değer veriyordu, fakat değer verdiği gencin gram umrunda değilmiş gibi hissediyordu.

"Ne oldu sana? İyi misin?"

Omuz silkti Hyunjin. On doğru gelen gençle bir haftadan sonra ilk defa adam akıllı muhattab oluyordu.
Özlemiş miydi? Elbetteki özlemişti.

Sevdiği bedenin gözlerine bakarken öylece gülümsedi.

"İyi değilim."

Kafasını sallayıp gözlerini örten saçlarının anlında dağılmasına izin vererek öylece kendisine bakan bedene baktı.

Hiçbir şey demeden sadece gözlerine bakan Minho'nun ona sıkıca sarılmasını bekliyor muydu?
Hayır. İhtimalini bile vermiyordu.

"Gerizekalı."

Minho, Hyunjin'e sarılmıştı.

Gülerken sarıldığı bedenin saçlarını karıştırdı Minho.
Hyunjin ise hala ona gerçekmiş gibi gelmeyen durumu hazmetmeye çalışıyordu.

Hissettiği tek şey huzurdu.
Beklenmedik bir anda Minho'dan gelen saf bir huzur.

~~~

12032020 ~ 2257
Syglr
Svglr

Hi