Fighting Cancer (EulBert)

Chapter Nine

Albert's POV

"Akala ko ba hindi ka mawawala?" I said. Alam ko ang petty kasi hindi naman seryoso yun. She was stating the obvious kase di naman talaga siya mawawala sa loob ng kitchen, but ewan ko. Hindi ko siya basta basta kalimutan. Parang may meaning eh, iba yung dating. "Sabi mo kanina sakin yun kaya ako pumunta na sa dinning table."

"I changed my mind, Albert. Walang permanente dito sa mundo, lahat tayo mawawala, and in this case, mas mauuna ako because of cancer!" She said, ramdam ko yung galit, gigil. She was frustrated. Yes, that's the word. Frustrated.

I heard the door close kaya napatingin ako pero 'di ko nalang pinansin kasi baka hangin lang yun.

Honestly, I didn't know how to reply. Parang nawalan ako ng words all of a sudden. I was speechless.

Humiga nalang ako sa tabi niya, wrapped my arms around her wait and kissed her hair.

End of POV

Eula's POV

Alam kong kanina pa nandun sa pintuan si Julie. Sinadya ko talaga yun na iparinig sa kanya. She needed to see what I did, para naman kahit konti magalit siya sakin. Mahirap man pero ito ang kailangan.

Right now, nakayakap si Albert sakin. He was continuously kissing my hair.

I closed my eyes. He never failed to make me relaxed and calm whenever he does that. Parang eto yung comfort na kailangan ko lagi. Kaso dapat itigil ko na 'to.

"Albert, stop," I said coldly. As much as I wanted him to continue what he was doing, I needed to stop him.

But he didn't listen. "Albert, stop!" This time tumaas boses ko, and I felt na natinag siya and tumigil.

"Uhm.. sa baba nalang muna ako p-para makapagpahinga ka," he said while stuttering.

Hindi ako sumagot and narinig kong tumunog yung pinto.

Lumabas lahat ng luha na pinipigilan ko. Ang hirap naman nito.

Yung tipong, sila na nga lang to-go people ko pero kailangan sila pa yung itulak ko palayo.

I jumped out of my bed, got pills and went to the bathroom and locked it. I opened the sealed bottle, at binuhos ko lahat ng laman non sa kamay ko.

Tutal mamamatay na rin lang naman ako, might as well make it sooner, para matapos na 'tong sakit na 'to. Less gastos na rin. Ayaw kasi ni Albert makinig na wala namang patutunguhan 'tong pag-ttherapy ko.

I looked at myself on the mirror. I look like a mess. Ang gulo ng buhok ko, kalat make-up ko, mugto mata ko, ang lalim ng eyebags ko. Ang lala ko tingnan!

I took a deep breath before I put all the pills in my mouth.

Isusubo ko na dapat lahat ng gamot na nasa kamay ko pero may pumipigil sa'kin.

Napapikit ako, and started crying again. I can't do this! I shouted in frustration.

Tinapon ko lahat ng pills sa kamay ko sa sink. Nanghihina ako, and suddenly felt dizzy.

I was about to take another step towards the door when everything went black.

End of POV

Albert's POV

After an hour, umakyat ulit ako to check on my wife. Kahit cold yun, mahal na mahal ko pa rin yun.

When I entered the room, wala siya sa kama.

Baka nasa cr.. I thought kaya pumunta muna ako sa veranda ng kwarto namin for some fresh air.

I remember her telling me na gusto talaga niya ng veranda sa kwarto. Kahit daw wala kaming kusina basta may veranda.

Napailing ako habang nakangiti upon remembering that memory.

Pumasok ulit ako sa loob to check on Eula pero 'di pa rin lumalabas. Ba't ang tagal nito? Kanina pa 'to ah.

I knocked on the door kasi nakalock siya, "Hon? Hon?" I continued knocking pero walang sumasagot. Bigla akong kinabahan. "Eula?? Eula?" Wala pa ring sumasagot.

Panic invaded my whole system. "Eula?!" Wala pa rin.

Kinuha ko yung susi ng banyo, and when I opened, my whole world stopped. I saw pills on the sink, and Eula lying on the floor, unconscious.

"Eula?! Eula??" Nilapitan ko siya at nilagay yung ulo sa lap ko. "Eula?!!" Lumalakas na boses ko, "Hon, gumising ka naman please," I pleaded as I continue to tap her face.

Wala pa rin siyang malay. Binuhat ko siya, palabas kami ng kwarto at nakasalubong namin si Julie. "Dad!? What happened?!" Nagpapanic na rin siya and started to cry.

"Kunin mo yung susi ng kotse," I said tapos bumaba. Nakita ko namang nataranta siya.

Nakarating kami sa kotse and nakita ko si Julie na patakbong lumabas ng bahay. "Ako na po magmamaneho, samahan niyo po si Mommy sa likod."

"Hindi, akin na." Triny kong kunin pero iniwas niya. "Please, Dad"

May doubts man ako, tumango nalang ako.

Nagdrive siya papuntang hospital as I still try to wake up Eula.

"Eula, please gumising ka na.."

Buong byahe ay kinakabahan ako. Ano ba 'tong nangyayari sa kanya? Did she really take the pills?

"Dad, we're here," my thoughts were interupted when Julie spoke.

I immediatly went down of the car, still carrying Eula and asked for help.

The nurse got Eula from me in inihiga sa kama na may gulong.

Yung isang nurse naman, iniinterview si Julie sa mga information na kailangan nila. Dinala nila ito sa isang kwarto, nakasunod kami ni Julie nang biglang, "Sir, Ma'am, I'm sorry pero hanggang dito nalang kayo," sabi ng isang nurse.

"Gawin niyo ang lahat para maligtas ang asawa ko," I pleaded again.

The nurse nodded and went inside the room kung saan nila ipinasok si Eula.

Pumunta kami ni Julie sa waiting area pero 'di ako mapakali.

"Ano po ba kasing nangyari?" She asked.

"'Di ko alam, pagpasok ko ng cr, may pills sa lababo tapos nakahiga siya sa sahig, walang malay." I said as I put my hands on my face.

Julie patted my back, "Kaya 'to ni Mommy,"

Maya-maya, a doctor went out of the room, "Kayo po ba yung kamag-anak ni Ms. Eula?" He asked and we nodded.

"Okay na po ang misis niyo," the doctor smiled and I felt relieved.

"Ano pong nangyari, Doc? Bakit po siya nahimatay?" I asked. "Nahimatay po siya because of fatigue. Nasstress po ba si Misis niyo these past few days?"

I nodded sadly, and napayuko ako. He patted my back, "Kung ano man po yang ikinakakastress ng misis niyo, dapat iiwas niyo siya dun para 'di na maulit yung mga ganitong pangyayari. At hindi siya nakakabuti sa kanya lalo na't may cancer siya," I nodded.

"Oh sige po, mauna na po ako. Excuse me," and the doctor left.

-----

❤️