Bliźniacza Siostra Jamesa Pottera *zakończone*

II

Wyszłam z Pokoju Życzeń i rozejrzałam się. Dookoła panował straszny ruch. Podeszłam do pierwszej lepszej uczennicy. Zobaczyłam, że jest Krukonką i wygląda na 5/6 rok.

- Cześć. Znasz może Jamesa Pottera? - spytałam.

-Kogo? Chodziło ci chyba o Harry'ego Pottera. - odpowiedziała zdziwiona.

- Nie. Chodziło mi o Jamesa Pottera.

- No to chyba na historii magii nie uważałaś. Rozumiem, że Profesor Binns strasznie przynudza, ale przecież to wie chyba każdy. James i Lily Potter zginęli zamordowani przez  Tego Kogo Imienia Nie Wolno Wymawiać 31 października 1981 roku. Mieli wtedy po 21 lat. Osierocili swojego syna Harry'ego Pottera urodzonego 31 lipca 1980 roku. Tego, że Harry Potter ma obecnie 13 lat i jest na trzecim roku nauki chyba już ci nie muszę przypominać. - wyrecytowała jak prawdziwa Krukonka, zapewne słowo w słowo z jakieś książki. 

- A, a,a..., jaka jest dzisiejsza data? - zapytałam drżącym głosem.

- Ty chyba dzisiaj naprawdę źle spałaś. Dzisiaj jest 2 września 1993 roku. A teraz przepraszam, bo spóźnię się na eliksiry.

- Zaczekaj! - krzyknęłam. Mimo mojego przerażenia wciąż miałam w miarę trzeźwy umysł. Miałam zachować anonimowość, a ją na pewno zdziwiły moje pytania. 

Zaprowadziłam ją za pusty róg korytarza. Rozejrzałam się uważnie czy nikt nie idzie. Wzięłam głęboki oddech, a następnie zamaszyście wyjęłam swoją różdżkę i powiedziałam.

-Obliviate. - wymazałam jej wspomnienia o tym, że kiedykolwiek mnie widziała.

Wiedziałam, że nie powinnam używać tego zaklęcia, ale skoro i tak użyłam już zakazanego zaklęcia hibernacji to nie miałam nic do stracenia. Poza tym radar na moją różdżkę już znikł, ponieważ pomimo tego, że wyglądałam na 13 lat już dawno (z tego co się dowiedziałam) ukończyłam 17 lat.

Oddaliłam się korytarzem, który obecnie opustoszał prawie zupełnie. Dopiero teraz w pełni dotarło do mnie to co usłyszałam od Krukonki. Co?! 1993 rok?! Czyli mam teraz 33 lata?! James nie żyje?! To nie możliwe! A co z Syriuszem i resztą Huncwotów oraz Severusem? Był tylko jeden sposób by w pełni poznać całą historię z 16 lat mojego straconego życia, które przespałam. Musiałam udać się do biblioteki. Zamierzam spędzić tam cały ten czas, gdy uczniowie mają lekcje. Dzięki temu nikt mnie nie zobaczy, oczywiście jeżeli wślizgnę się tam bez bycia przyłapaną przez bibliotekarkę. Ale co to dla byłej Huncwotki? Uśmiechnęłam się smutno i ruszyłam do biblioteki.