Uykum vardı ve göz kapaklarım adeta beni öldürmek istiyorlardı. Nasıl uyuyabilirdim? Onca insan,hayvan ve zerzevat ölürken ben nasıl huzur içinde uyuyabilirdim? Nasıl eski halime dönebilirdim. İnsanlar zayıflamak için uğraşırken açlıktan uykusunda ölen çocukların annelerinin sessiz çığlıkları kafamda susmak bilmiyorken nasıl uyuyabilirdim?
Nasıl bu denli sakin olabilirdim? Rüzgarın sesi geldikçe korkuyordum. Çocukluğunda kapı kolunun oynadığını gördüğünü sanıp korkan ve sessizce ağlayan benim çığlıklarıma sessiz kalan annem bu yaşımda benim sesimi nasıl duyardı eğer korkarsam? Ya duymazsa? Ya odada başkaları varsa ve onlar duyup varlıklarını hissettiğimi anlayıp bana kızarlarsa? Ya bana zarar vermek için gün sayan insanların canına tak ettiyse? Ya bugün geleceklerse?
Rahatladım. Küçükken öğrendiğim bir şey varsa o da aşkın korkudan üstün geldiğiydi. Artık sevdiğim insanlar sürekli değişiyordu ve işin kösü onları sevdiğimden haberleri yoktu.
Göz bandımı kapattım ve onu düşledim. Aniden güneşin ışınları tarafından sarsılıncaya değin onu düşledim... Ve düşlerim bittiğinde uykusunu almış ve diri bir insandım. Korkularım, boşunaydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tüm Bu Hikayemiz
Romanceİki saattir sana bakmanın yorgunluğuyla gözlerim, Ruhuma akıyorlar. Sana bakmanın huzuruyla gözlerim, Murada eriyorlar.
