friends; taekook

23

bir inilti sesine uyandım

yatağımızın yanındaki yeni aldığımız, alarmlı saate baktım.

02:49

sızlandım,

ama sana doğru döndüğümde, titriyordun

hala uykudaydın.

çok çaresiz ve savunmasız gözüküyordun,

bu bana, annen ve babanın seni evden attığını söylemeye geldiğin zamanı hatırlattı.

yavaşça omzunu tutup uyanman için sarstım,

"taehyung... yine kâbus görüyorsun."

burnunu çekip hızla açık olan kollarıma sokuldun. çok kırılgandın, sanki kırılmanın eşiğinde bir porselen gibiydin.

"annen ve baban hakkında mıydı?"

"e-evet."

"anlatmak ister misin?"

hıçkırmaya başladın, gözyaşların tişörtümü ıslatıyordu. sorun değil, tüm tişörtlerim gözyaşlarınla ıslansa bile seni hala severdim.

"bu o-o gündü," rahatsızca burnunu çekip duraksadın. "b-beni evden attıkları g-gün. o beni i-itti ve tekmeledi. a-ailenin yü-yüz karası o-o-olduğumu söyledi. a-annem sadece.. o.. sade-ce izliyordu."

başını kaldırıp bana baktın, ayın loş ışığında kan çanağı olmuş gözlerin gözüküyordu.

"jungkook... seni seviyorum."

"ne?"

"erkek kardeş sevgisi gibi bir sevmekten bahsetmiyorum. b-ben seni eskiden beri, yaklaşık.. 11.sınıftan beri seviyorum. eğer sen olmasaydın, büyük ihtimalle evsiz olurdum. çünkü senden başka kimseye güvenmiyordum. her gün burada yatmak, seni kucaklamak, sırtına sarılmak çok acı verici çünkü biz sadece arkadaşız, ama ben çok daha fazlası olmak istiyorum."

durdun ve yanağındaki gözyaşlarını sildin.

"jungkook, b-benimle çıkar mısın? biliyorum kore'de yaşıyoruz, ama bunun üstesinden gelebiliriz. bu benim için çok a-"

"aman tanrım, evet, taehyung," dedim, sana sarıldım ve başını öptüm. "seni o kadar uzun süredir seviyorum ki. reddedilmekten çok korkmuştum, hiç adım atamadım çünkü arkadaşlığımız benim için her şeyden önemliydi."

gülümsedin.

"ö-öpebilir miyim?"

ikimiz de eğildik, dudakların benimkine değdiğinde midemdeki kelebekler birbirine karıştı. kısaydı, tatlıydı ama yıllardır beklediğim sevgiyle doluydu.

seni seviyorum, kim taehyung.