World's Cadency

prologυe

I didn't know if I am cursed or just unfortunate but I think I am the most unlucky person.

I can't even remember the feels of being happy. My whole life was a mess.

I am a total mess.

Buhay pa ba ako? Because right now I feel nothing.

Namamanhid na din ang puso, isip at katawan ko. Wala na kong nararamdaman right at this moment.

Isang malakas na sampal ang iginawad sakin ni Tita Meisha. My father's new wife.

"How dare you? Sabi ko wag mong pasukin ang kwarto namin ni David pero anong ginawa mo? Ninakaw mo pa ang kwentas ko." sigaw niya sakin at niyugyog ang balikat ko.

My tears was unstoppable.

I don't know how to defend myself.

"No Tita. I never stole it. Pl-please believe me. Baka nakalimutan niyo lang kung san niyo nil-lagay. Di ko talaga yun kinuha eh." pagsusumamo ko.

Kung kailangang lumuhod ako sa harap niya para maniwala siya, gagawin ko.

"Kapag di pa yun naibalik hanggang mamayang hapon, isusumbong kita sa daddy mo." pagbabanta niya at tinuro-turo pa ako.

"Umakyat kana sa kwarto mo at wag na wag kang lalabas maliban na lang kung ilalabas mo na yung kwentas na ninakaw mo. Humanda ka pagdating ng daddy mo."

Napahagulhol ako ng malakas.

Nanghihina na ang tuhod ko. I was already shaking. Sa gilid ay kitang-kita ko ang awa mula sa mga kasambahay namin.

"Tita please. Maniwala naman kayo sakin. Di ko tal-" isang malakas na sampal ulit ang dumapo sa pisngi ko.

Di ko na natapos ang sasabihin ko.

Siguro sa sobrang manhid ko ay di ko na naramdaman ang sakit na dulot nun.

"Go to your room now!" she shouted at me.

Tinakbo ko ang hagdanan papuntang kwarto ko.

And the moment I entered the room, I immediately laid onto the bed and cried myself on the pillow.

No one would ever care for me.

Sa buong buhay ko, isang tao lang ang alam kong nagmamahal sakin ng totoo.

My mom.

Pero bakit? Bakit niya ko iniwan? Bakit hinayaan niya ko na maiwan kay dad? Kay dad na walang ginawa kundi saktan ako.

She promised me she would come back and get me.

And yet, eleven years had passed but I found no trace of her.

One thing I've learned in life is that no one would ever keep and stand for there promise.

Once na makaalis ako sa bahay na to, sa lungga ng mga demonyo ay hindi na ako babalik. I would never look back because if ever I would, I know I will face hell again.

Daddy David is a monster and so as Tita Meisha.

They always hurt me physically. They treat me as a trash. Dad would always compare me to mom.

Bakit pa ko binuhay? Bakit ikinarga ng diyos lahat ng sakit sakin?

Is there a way to escape this?

In my 19 years of existence di ko pa kailanman naexperience na lumabas ng bahay.

Kahit noong nandito pa si mommy. Di ako pinapayagan ni dad na lumabas.

I was like a prison.

I never get to experience the world outside this hell I'm living.