World's Cadency

Chapter One

They said life is a gift, but for me it was a cursed. The whole world was been cruel to me.

Kailan kaya dadating yung araw na magiging masaya ako? Am I cursed?

Bakit sa lahat ng tao ako pa?

Ang gulo, nasan ako? Bakit ang ingay sa paligid. I could almost hear everyone's happy voices.

"Gising na siya Lucio. Diyos ko salamat naman."

"Hinaan mo ang boses mo Nerva, sabi ni Lita ay pagpahingahin muna siya."

Boses iyon ng matanda na nag-uusap.

Makikinig pa sana kaya lang ay biglang sumakit ang ulo ko.

I opened my eyes widely..

And there I saw an old man and woman beside the bed I was lying.

"Ahh!! Ang sakit ng ulo ko." reklamo ko.

I cant contain the pain anymore. Sobrang sakit.

At naramdaman ko na lang ang biglang pagbigat ng talukap ng mga mata ko.

What happened? Nasan ako?

That question keeped on ringing inside my head.

At sino ang dalawang matandang iyon? Am I dead? Bakit ganito? Di ko naiintidihan.

I moved my fingers and opened my eyes.

Tumambad sa akin ang mukha ng babaeng nakita ko nung una akong nagising.

"Anak kumusta ang pakiramdam mo? Masakit pa ba ang ulo mo?" agarang tanong niya sakin at hinawakan ang kamay ko.

Dahan-dahan ko iyong inatras mula sa pagkakahawak niya.

"Hah? Sino ka? At bakit ako nandito? Nasan ako?" I asked and tears falled from my eyes.

I dont even know why I am crying. I just felt some pain on my chest.

"Sumasakit pa ba ang ulo mo? Ako nga pala si Nerva saka ang asawa ko si Lucio. Umalis iyon, hinatid ang gumamot sayo." pagpaliwanag niya.

"Kunti na lang po ang sakit ng ulo ko. Ano pong nangyari?" I asked politely.

I dont wanna be rude. Di ko alam kung bat ako nandito and I want to know why? What really happened?

"Pwede ko bang malaman kung ano ang pangalan mo anak? Di ko kasi alam eh. Basta dinala kana lang namin ni Lucio nung nakita ka sa daan na duguan."

She keeps on calling me anak. And somehow it touches my heart.

Hindi ako sumagot.

Wala akong nakuha sa mga sinabi niya maliban sa duguan.

Blood? Blood? Bakit ako duguan? Anong nangyari sakin? Bakit di ko alam?

Sumilay ang kaunting sakit sa ulo ko.

"Hindi ko po alam. Bakit wala po akong matandaan?"

"Sabi ni Lita na gumamot sayo ay nagkaroon ka ng amnesia. Yung din ang sinabi ng doktor nung sinubukan ka naming dalhin sa ospital sa bayan. Di mo ba naaalala ang pangalan mo nak? Wala ka bang naaalala na kahit ano?"

So I have an amnesia? Kaya pala wala akong matandaan?

"Wala akong maalala na kahit ano." i answered blankly.

That was the truth. I remember nothing.

Sino ako? Sino? Saan ako nakatira? Where's my parents? Di ba dapat may maalala ako kahit kunti? Anong nangyari sakin? Bakit duguan ako?

Kahit ako di ko kilala ang sarili ko.

Im nothing. Im clueless about my identity.

Iniwan na ako ng sarili kong mga alaala.

"Di ko po kilala kung sino ako. I cant even remember a bit. "

Iginala ko ang tingin sa paligid. Nasa isang puti at makitid na kwarto ako. Kahit maliit ay kitang kita ng mga mata ko ang kalinisan ng silid na ito.

"Nasa bahay niyo po ba ako? Kilala niyo po ba kung sino ang mga magulang ko?"

"Yan ang di din namin alam nak. Malayo na ito mula sa kung saan ka namin napulot. Wag kang mag-alala kapag gumaling kana hahanapin namin ang mga magulang mo." aniya sa mahinang boses.

Sa ngayon magpahinga ka muna.

"Ahmm...." di ko madugtungan ang sasabihin ko. What should I call her?

"Nanay Nerva na lang ang itawag mo sakin nak."

I nodded.

"Nanay Nerva ginugutom po ako. May pagkain ba kayo diyan?" maamo kong tanong.

Kanina pa ako ginugutom. Di ko lang masabi dahil nahihiya ako. Ngayon ay nagkalakas na ako ng loob.

"Hahaha aba oo naman anak. Sandali lang kukuha lang ako." tumawa pa siya ng mahina.

I smiled. I think she's mabait. Base sa pakikipag-usap niya sakin, I can feel that she cares for me.

I felt a gentle touch on my heart. Parang sobrang saya ko. Seriously? Whats wrong with me?