Story of my life.

Πτήση.

28 Ιουλίου 2016.

Αχ, 5 μήνες περίμενα αυτή τη στιγμή. Ήξερα ότι κάποτε θα έπρεπε να χαιρετήσω όλους όσους αγαπώ αλλά και την πόλη μου που σίγουρα θα μου έλειπε, η Θεσσαλονίκη.

Η αλήθεια είναι ότι, είναι αρκετά δύσκολο να αποχαιρετάς τα αγαπημένα σου πρόσωπα χωρίς να ξέρεις πότε θα τους δεις ξανά. Δεν λέω, είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά και μια κατάσταση γεμάτη φρίκη και φόβο γι'αυτό που πρόκειται να αντιμετωπίσεις.

Αφού αποχαιρετήσαμε όσους ήταν στο αεροδρόμιο με μένα, την μητέρα μου και τον αδερφό μου, κλάψαμε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι για μια τελευταία φορά, δίχως να ξέρουμε την μέρα της επιστροφής.. αχχ.. Έπρεπε να περάσουμε τον έλεγχο όμως για να επιβιβαστούμε. Έτσι και έγινε.

*Μετά από 1 ώρα*

Ακόμα δεν μπορώ να σταματήσω το κλάμα, ειδικά η απογείωση νομίζω ήταν το χειρότερο συναίσθημα που έχω νιώσει μέχρι τώρα. Ήταν λες και άφηνα την καρδιά μου πάνω στον Λευκό Πύργο και έφευγα.. Έτσι απλά.. Εύχομαι απλά να γυρνούσα τον χρόνο πίσω και να τα άλλαζα όλα.

Η μητέρα μου προσπαθούσε να με καθησυχάσει λέγοντάς μου ότι θα είναι διαφορετικά από εκεί που ζούσαμε, διαφορετικές συνθήκες ζωής, διαφορετικοί άνθρωποι. Απλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι δεν θα ήταν τόσο εύκολα και καλά όπως ήθελε η μητέρα μου να καταλάβω.

Προσπαθούσα να χωρέσω στο τότε μικρό μου μυαλό ότι πηγαίνουμε εκεί για καλό, ότι δεν θα αφήσω κανέναν να με βλάψει ή ακόμα και να με αλλάξει, ή και τα πιστεύω μου, αλλά.. Όχι ήμουν εντελώς αρνητική με αυτή την απόφαση των γονιών μου.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης προσπαθούσα να βρω κάτι θετικό πάνω σε όλο αυτό αλλά μάταια. Ήξερα πως τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν ακόμα και να γυρνούσα πίσω. Οι περισσότεροι θα με είχαν ξεχάσει, όσους γνώριζα δεν θα τους θυμόμουν και όσους ήθελα να γνωρίσω δεν θα μπορούσα λόγω απόστασης, ένιωθα ένα άπιαστο όνειρο δίχως ελπίδες και ικανότητες.