~KIZ ÇOCUĞU ~

2 Ay Sonra

Buraya neden geldim bilmiyorum. Sadece gelmek istedim ve geldim. Kapının kilidinin kopyasını çilingirde yaptırmıştım. Anahtarı çevirdim ve içeri girdim. Kalbim yine o günkü gibi atıyordu. Hızlı ve güçlü. Emre buraya geldiğimi bilseydi bana çok kızardı. Ev boştu. Eşyaların hepsi gitmiş ve ev temizlenmişti. Peki zihnim? Onu nasıl temizleyebilirler? Onu nasıl boşaltabilirler? Bu biraz imkansız. Biraz mı? Kesinlikle imkansız. Annemin kanlı yüzünü, kadirin morarmış kafasını, kanlı bıçağı, vahşet dolu gözleri unutmak kesinlikle imkansız. Ölmeyi elbette dilerdim. Ama  irademle ölmek istemiyorum. Ansızın habersizce . Kimsenin haberi olmadan ortadan kaybolmak çok isterdim. Anne gerçekten iyiyim. Endişelenme. Ve unutmadan, Seni hep seviyorum. Her zaman, bıkmadan. Anlıyorum ki burdan çıkmalıyım. Yoksa iyi olamam. Yaklaşık iki ay boyunca iyi olmaya çalışıyorum. Emre 'ye onun evinde kalamicağımı söyledim. Bana başka bir ev tuttu. İçine eşya aldı. "Burda istediğin kadar oturabilirsin." dedi. Tanımadığım birinin bana bunları yapması garip geldi. Ama yapacak neyim vardı? Ben istemesem bile o beni bulurdu. Bana iyi davranıyor.  Dediği her şeye tamam diyorum. Ama bu böyle sürmicek tabiki. Kendi ayaklarımın üstünde durmam gerek. Buna engel olabilecek kimsem yok sonuçta. Ben güçlü olmalıyım. Kimseye ihtiyaç duymadan. Bunu başarabilirim. Bunu başarmam için Tanrı bana her zaman yardım edecektir. Tanrım  güç ver. Gücünden bir nefes üfle. O bana yeter. Tıpkı ruhuma üflediğin gibi.