_Jungkook ben senin hasta olduğunu düşünmüyorum
+Ne demeye çalışıyorsun ?
_Yani demek istediğim çok açık. Sen hasta olamazsın.
+Saçmalık Facilia. Öyle olmasa neden hastanede yatayım?
_Bilmiyorum...
Umarım bu kadar ilke sebep olan seni kaybetmem Facilia... Beni bırakma. Sana ihtiyacım var hemde her zaman olduğundan daha fazla.
Çünkü tek ailemin Taehyung olduğunu düşünüyordum ama artık aileme seni de katmak istiyorum. Seni seviyorum Facilia.... Bunu geç anladığım için beni affet olur mu? Beni affet.....
Facilia...
Gözlerimi yavaşça açtığımda beyaz tavanla bakışmıştım. Yan tarafıma dönmek istiyordum ama kendimi oldukça halsiz hissediyordum.
Gücümü toparlayarak yavaşça sağıma döndüm ve gördüğüm kişiyle tekrar gözlerimi kapadım.
Yoksa bana bir şey mi olmuştu? Halüsünasyon mu görüyordum? Tekrar gözlerimi açtım ama o hala ordaydı. Jungkook.... nasıl olur ki? Üstelik hastane kiyafetleri üzerinde değildi.
Yani sonunda anlamıştı hasta olmadığını. Belkide o ilaçları kullanmayı durdurmuştur.
-Durumu iyi gözüküyor. Yani artık bir sorun yok. Sadece uyuyor ve biz uyanmasını beklemeliyiz.
"Peki bu uzun sürermi?" Diye sormuştu Jungkook.
-Çok üzün sürmez.
"Peki çok teşekkürler.
Kapının kapanma sesinden doktrun gittiğini anlamıştım. Hemen ardında sandalyenin çekilme sesini duymuştum. Sanırım bana daha yakın oturmak istemişti.
Aslında onları korkutmak için değildi gözlerimi kapatmam. Sadece biran kapı açılınca refleks olarak olmuştu. Gözlerimi açmayı düşünüyordumki Jungkok konuşmaya başlamıştı.
"Facilia~ gerçekten iyi misin? Canın çok yandı biliyorum. Sana başından beri inanmadığım için çok üzgünüm. Sen haklıydın. Umarım beni affedersin Facilia"
Konuşma durmuştu ve konuşmuyordu. Yüzümde nefesini hissettiğimde iyice gerilmiştim. Neden? Neden bu kadar yakındı?
Dudaklarımda hissettiğim yumuşak baskıyla gözlerimi açmıştım. Onun gözleriyse kapalıydı ve dudakları o şekilde sabitce dudaklarımın üzerinde duruyordu. Gözlerimi tekrardan kapattım ve nefesimi düzene sokmaya çalıştım.
Sonra baskı tamamen kaybolmuştu ve o geri çekilmişti. Sanırın bu durumu uzatmanın bir anlamı yoktu.
Elimden tuttuğunda gözlerimi açmıştım. On saniye kadar yüzüme öylece bakmıştı. Sonra uyandı uyandı diye bağırmaya başlamıştı. Ahh bu hali oldukça komikti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
