I'M FINE

Rozdział trzeci.

Jungkook

Tego dnia po raz pierwszy w życiu zrobiłem sobie wagary. Jimin był przykładnym uczniem, nigdy więc nie zrobił by czegoś takiego. Co więcej byłem pewien, że robiłby mi z tego powodu wyrzuty. Jednak kiedy zadzwonił dzwonek na lekcje, ani ja, ani Yoongi nie przestaliśmy grać. Chłopak był świetnym koszykarzem, a ja robiłem co mogłem, żeby udowodnić mu, że też nie jestem najgorszy.

Dlatego graliśmy przez całą lekcję. Dopiero słysząc po raz kolejny odgłos dzwonka zatrzymałem się.

-Przez ciebie jestem na wagarach!- zaśmiałem się i rzuciłem piłką w Yoongiego. Jakby kompletnie zapominając o tym, że przecież powinienem trzymać się od niego z daleka, przynajmniej według Jimina.

- Teoretycznie...Nie. Byłbyś na wagarach, gdybyś opuścił teren szkoły. - odpowiedział bez trudu łapiąc piłkę. -A ty jesteś na szkolnym boisku. Uznaj że to dodatkowe lekcje wuefu.

- Nie sądzę, żeby takie tłumaczenie przeszło u nauczyciela. - powiedziałem z lekką zadyszką, przeczesałem ręką włosy.

Yoongi wzruszył tylko ramionami.
-To tylko jedna lekcja, czym się przejmujesz?

Nie wiedziałem co odpowiedzieć. Ma rację, pomyślałem. To tylko jedna lekcja. Przecież byłem dobrym uczniem. Bez trudu nadgonie materiał. Zlekceważyłem więc to.

-Musze wracać, Jimin już pół godziny temu skończył lekcje, pewnie na mnie czeka.  - powiedziałem zerkając na starszego. Po chwili ruszyłem do wyjścia, w kierunku parkingu. Usłyszałem jak Yoongi idzie za nim. Nie rozumiałem tego. Nie rozumiałem czemu w ogóle ze mną rozmawia.

-Sluchaj...- zaczął jak gdyby się wahał. -Co byś powiedział, gdybym zaproponował ci miejsce w szkolnej drużynie koszykarskiej?

Przystanąłem i spojrzałem na niego zaskoczony.
-Ale... Przecież macie pełny skład. - odpowiedziałem marszcząc brwi. - po za tym, nie wiedziałem że przyjmujecie pierwszoklasistów. 

Przez chwilę milczał, jakby zastanawiając się co odpowiedzieć.
-Jeden z zawodników ostatnio nie przykłada się do kosza. Opuszcza treningi...- wzrusza ramionami. -Jeśli tak dalej będzie będę musiał go wyrzucić. Mógłbyś zająć jego miejsce.

Otworzyłem szerzej oczy. Znów chodziło o jedno. O Namjoona. Oczywiście chciałem  być w drużynie, ale nie kosztem przyjaciela.

-Ale nie możesz go wyrzucić!  Przecież on się stara o stypendium sportowe! Potrzebuje tego na studia! - zaprotestowałem natychmiast.Zawahałem się, wiedziałem, że nie powinienem mówić o prywatnych sprawach moich przyjaciół. Jednak jeśli dzięki temu Yoongi nie wyrzuci Nama, to Chyba mogę to sobie usprawiedliwić?  -Wiesz... Namjoon stara się pomagać Tae z lekcjami, ma spore kłopoty w szkole.  Seokjin nie może, zapisał się na pianino. Więc żeby Jin nie opuszczał zajęć, Namjoon po szkole uczy Taehyunga.

-Tym samym opuszczając treningi kosza. - odpowiada natychmiast Yoongi beznamiętnym głosem. - Jeśli mu Bardziej zależy na rodzeństwie Kim Frajerów to jego sprawa. Namjoon musi wybrać czy ważniejsze jest to stypendium i drużyna, czy jakiś tam chlopak. Ma ostatnią szansę, jeszcze jeden opuszczony trening i nie będę miał wyboru. Będę musiał go wyrzucić dla dobra drużyny.

Wpatrywałem się w niego bez słowa dłuższą chwilę. Yoongi pozostał obojętny na czyjeś problemy. A przecież Namjoon chciał dobrze, prawda? To piękne, że poświęcał swój czas, by Seokjin mógł się realizować.  Jednak, jak widać dla kapitana drużyny koszykarskiej nie miało to żadnego znaczenia.

-To co? Zgodzisz się zająć jego miejsce, jeśli wyleci?- zapytał jak gdyby nigdy nic.

Odetchnąłem
-Ale...Ja nie mogę. - powiedziałem niepewnie i z lekką niechęcią.  -Nie mogę tego zrobić Namjoonowi, to nie w porządku. Nie chcę zajmować jego miejsca. - pokręciłem głową.

Jimin też by się wściekł, moje myśli znów wróciły do mojej sympatii. Z usposobienia był dobry, pomagał wszystkim i nie umiał odmawiać.  Zwykle tego samego oczekiwał ode mnie. Często słyszałem od niego zale w stylu "Jungkook dlaczego nie pomogłeś sąsiadce z zakupami? Starsza jest, powinieneś wykazać trochę empatii." Nie wspomnę, że moja sąsiadka to 87 letnia kobieta, która bez problemów stoi na balkonie, wypatrując i nasłuchując podejrzanych rzeczy. 90% plotek na osiedlu to jej sprawka. Byłem tego pewien. Uznałem więc, że nie potrzebuje pomocy w noszeniu zakupów. Cóż. Jimin sądził Inaczej. Często mówił że jestem egoistą, bo myślę tylko o swoim szczęściu. A co z twoim szczęściem Jimin? Pomyślałem, jego szczęścia też chciałem. Czy to źle, że nie obchodzili mnie ludzie po za nami?

Z zamyślenia wyrwał mnie głos Yoongiego.
-Zastanów się młody. - rzucił tylko i bez pożegnania odszedł w swoją stronę.

Ja chwilę spoglądałem, na jego odchodzącą sylwetkę, chlopaka. Potem jednak spojrzałem na telefon. Świetnie. Jimin dzwonił do mnie kilka razy. Zapewne już na mnie czekają, pomyślałem i pobiegłem na parking.

Wszyscy czekali już w samochodzie, wszedłem więc do niego i zapiąłem pas.
-Sorki, zagadałem się z kolegą z klasy. - wyjaśniłem. Oczywiście Seokjin obojętnie przyjął moje wyjaśnienie i odjechał z parkingu.

-Jungkook, gdzie byłeś na przerwie obiadowej? Czemu z nami nie jadłeś?  - zapytał Taehyung, przekrzywiając przy tym lekko głowę.

Czułem na sobie też spojrzenie Jimina.
-Przepraszam. Ja...Odrabiałem zadanie domowe. Zapomniałem o nim, a miało być na ocenę. Więc spędziłem przerwę obiadową na robieniu go. - skłamałem odruchowo. Dlaczego? Ponieważ w tym samochodzie wszyscy albo nienawidzili Yoongiego, albo się go bali. Może...Z wyjątkiem Namjoona, on wciąż próbował przecież naprawić relacje z starym przyjacielem. W każdym razie uznałem, że to nie jest dobry pomysł by mówić o Yoongim.

Taehyung jak widać przyjął moje wyjaśnienie skinięciem głowy. Wymieniłem spojrzenia z Jiminem, on był bardziej skory nastawiony do moich wyjaśnień. Jednak się nie odezwał. W duchu przeklinałem go za to. Wolałbym, żeby zarzucił mi kłamstwo, od tej chłodnej obojętności.  Pokręciłem głową, żeby  wybić z głowy nieprzyjemne myśli.

-Namjoon Hyung!- zwołał Tae. - czy dzisiaj też możesz do nas przyjść? Jutro mam test i...

Usłyszałem westchniecie Namjoona. Spojrzałem na niego. Raczej wizja spędzenia popołudnia z Tae go nie zachwycała. Tym bardziej, że dziś był przecież poniedziałek. Czyli o 17 Namjoon powinien być na treningu koszykówki. Przysłuchiwałem się tej wymianie zdań z zainteresowaniem.

-Muszę? Tae nie mógł byś raz sam się pouczyć? Mam dzisiaj trening kosza, Yoongi się wścieknie jeśli znów mnie nie będzie. - odpowiada Namjoon. Dobrze, pomyślałem, musisz iść na ten trening Hyung. Inaczej żadne treningi już nie będą twoim zmartwieniem.

-Daj spokój Taeś. Ja ci pomogę z nauką. - wtrącił się Seokjin. Widziałem spojrzenie, jakie Namjoon rzucił Jinowi. Pragnąłem, by ktoś spojrzał tak na mnie. Było w tym tyle ciepła, zrozumienia... Zerknąłem na Jimina i westchnąłem. On tylko patrzył za okno kompletnie niezainteresowany.

-Ty masz pianino Dzisiaj. Zajmę się tym, to nic takiego. Tylko trening. - powiedział Namjoon uśmiechając się, jednak wiedziałem, że robi to wymuszenie.

-Taaaaak! Dziękuję Hyung! - pisnął Tae zachwycony. Seokjin, pomyślałem. Zabroń mu. On nie może opuścić treningów! Jednak Seokjin tylko podziękował Namjoonowi, za opiekę nad jego bratem. Pokręciłem z niedowierzaniem głową.

Pewnie powinienem się teraz odezwać. Powiedzieć Namjoonowi, że Yoongi chcę się go pozbyć z drużyny i czeka tylko na pretekst. Że Lepiej byłoby dla niego iść na trening. Ostrzec go. Powiedzieć cokolwiek.

Jednak ja tego nie zrobiłem. Całą drogę powrotną wyzywałem się w myślach od najgorszych, jednak uparcie milczałem.  Wizja zajęcia miejsca w drużynie za bardzo mi się podobała. Próbowałem wmówić sobie, że jeśli Namjoon wyleci z drużyny, to nie będzie to moja wina i w końcu zepchnąłem wyrzuty sumienia na dalszy tor. Kiedy Seokjin zaparkował pod moim domem szybko się pożegnałem i ruszyłem do domu, naciągając na głowę kaptur. Wiedziałem, że Jimin mnie bacznie obserwuje, zwykle najpierw odprowadzałem jego pod dom.  Jednak nie zatrzymałem się żeby cokolwiek wyjaśnić.