Coronablog (rant)

Dag 2 - Trotse Tilburger

Ik zit op kamers! Feest! Als tweedejaars student moet ik natuurlijk eens duiken in de wonderlijke wereld van luie huisgenoten, ontstopte doucheputjes en smerige keukens. Even de goede kant van studeren opsnuiven. Het ging verrassend snel eigenlijk. Een dag na mijn bericht op Facebook mocht ik mijn mooie kamer hartje Tilburg bezichtigen. Ik ging dus (met Lilly, want ik ben een baby en wilde niet alleen) naar het huis toe. Eerst struggle was het inparkeren voor het huis. Nou ik ben een trotse drager van het stereotype "vrouwen kunnen niet rijden" en heb het lekker half of de stoep en half schuin op de weg neergezet. Als ik niet echt in de weg zit, is het goed toch? Vervolgens gingen we maar naar binnen.

Kijk, ik wist van tevoren natuurlijk dat het twaalf vierkante meter zou zijn, maar toch voelt twaalf vierkante meter anders als je erin staat. Dan probeer je je voor te stellen dat je een kast, bureau en bed neerzet en... Tja oeps, kamer vol. Nog leuker is dat mijn kamer ook de nooduitgang is. Maar waar o waar dan in mijn mooie 12 m2. Geen geheime doorgangen, of extra trappen of een extra deur. Nee, ik heb een mooi, groot raam.

'Springen?' lachte ik dan ook, wijzend naar het balkon een verdieping beneden.

'Springen,' beaamde hij.

Dus dat was slikken. Het wordt drie meter naar beneden springen of verbrand worden. Ienemienemutte. Ik vond de kamer dus helemaal geweldig en nam hem! Kwam er later achter dat de doucheput verstopt was en de koelkast en vaatwasser kapot, maar echt een top aankoop! Geen spijt!

Ik kreeg te horen wanneer ik kon tekenen en was helemaal toppiejoppie superdepuper blij. Of nee, wacht eens. Nog een melding. Corona in Tilburg! Feest! Mijn ouders? Zagen de humor er wat minder in. Ik probeerde ze dan ook uit te leggen dat hij uit Loon kwam en veilig in quarantaine in Elizabeth zat. Daarnaast was het er maar één. Hoever kan die ene man het nou verspreiden? No worries. Ik liet maar weg dat in dat artikel ook stond dat hij gecarnavald had. Maakte sowieso niet veel uit, ik carnaval toch nooit. Ow wacht, shit. Kut Lilly. Wat ik wel niet voor die Jack Sparrow over had. 

Gemengd met verhuisstress en coronastress (en ook gewoon stress van mezelf want ja ik ben ik), verplaatste ik alvast de grotere meubels die kant op. Skere ik recyclede (aka smokkelde) wat spullen van thuis mee. Vorken en lepels? Kunnen ze wel een paar missen. Kast? Niemand ziet dat. Bed? Lakens? Kan allemaal mee. Wat ik wel zelf heb gekocht is een pizzasnijder. Prioriteiten. (En ja, bij het bestek was ik inderdaad broodmessen vergeten. Gelukkig had ik als echte Aziaat wel aan mijn eetstokjes gedacht. En ook had ik mijn rijstkoker natuurlijk). 

Ik had dus een superleuk lijstje en zat alles te verschuiven. (Nee, haha niet ik zelf natuurlijk met mijn kippenarmpjes. Ik was als de derde persoon die meehelpt een tafel te verschuiven. Heel goed in het doen alsof ik draag. Ben echt pro in de zie-mij-toch-hard-mee-helpen-oef-wat-zwaar blik). Als laatste ging de kast weg en liet een mooie lege hoek achter. Althans, dat waren mijn verwachtingen. Toen herinnerde ik me helaas weer dat ik die kast gebruikte om schamende dingen te verbergen. Schamende dingen? Ik en ongemakkelijke dingen? Wat is dit? Ja, ik weet het. Een stoer en casual persoon als ik, daarbij verwacht je gewoon geen vreemde dingen. Maar helaas, schijn bedriegt. 

Ik, Moira, heb een twee meter lange poster van mezelf.

Kijk, eerlijk is eerlijk, foto's maken is echt mijn ding. En daarmee is het ook wel leuk om mijn muur in Pinterest posts te versieren met polaroids en fairy lights. Ow vergeet de diepzinnige quotes niet als "friends before boyfriends" en "girls just wanna have sun". Dus ik ken mijn goede portie muurversiering wel.

Maar zelfs ik heb grenzen.

En dan denk je, wat voor poster is dit dan? Natuurlijk een van de vreselijkste foto ooit. Ken je die tijd vlak voor je beugel, maar na je "aw wat ben je nog schattig en klein" fase? Ook wel bekend als de brugklas? Gadverdamme. Dat was echt even een jaar waarin ik gewoon niet bekend was met spiegels. Ik had tanden die een collage waren van vampiers en een in elkaar geslagen bokser. Ik had een pony, ja de classic die door mijn moeder was geknipt, met een mooie bob. Vergeet die prachtige felgele trui op felroze broek outfits niet.

Nu denk je misschien aan zo'n mooie jaarfoto waarbij de fotograaf het elk jaar lukt een lelijke te maken. (Ik zweer. Ze timen het gewoon). Nee, nee, we gaan een stapje verder. Mijn ouders hadden echt zo'n kinderfotoshoot. Met mijn zusje als schattige kleuter op een hobbelpaardje. En toen kwam ik, met een grote halflege bek (ja ik had ook natuurlijk net mijn tanden getrokken) en een te groot, felblauw jurkje. Ik kreeg ook een heel leuke positie natuurlijk. Liggend op mijn buik met mijn handen tegen mijn wangen aan. Vergeet de artistieke kunsten van de visagie niet, die een serieuze poging deed twee clownsneuzen als "blush" op mijn wangen te bestempelen.

En naar die precieze horror zat ik te staren toen de kast weg was. En raad eens wat mijn ouders zeiden? "Oh Moira, we waren deze foto's kwijt! We moeten het ophangen!" Kwijt? Strategisch uit ons leven en geheugen verwijderd ja. Het was ook te mooi om waar te zijn. 

Weet je waar ze het willen ophangen? In de fucking gang als een Joris en de Draak spandoek. Nou, ik laat officieel geen mensen meer langskomen. Hey thanks corona om dat eens voor me te regelen.