Bloodwolf

Deel 7

'Wat deden jullie beneden bij de vertrekken van de wachters?' Vroeg Jack grommend.

'W-we dachten dat we wel konden kijken of we daar nog contacten konden leggen.' Piepte ik. 'Zo erg is het toch niet?'

'Jawel!' Gromde Jack woedend. 'Stel je voor dat ze jou meenemen of dat ze je iets aandoen. Dat mag niet gebeuren! Je mag daar absoluut niet meer naartoe.'

'Ik bepaal zelf wel wat ik doe en wat niet.' Siste ik. 'Probeer jezelf over bepaalde dingen heen te zetten.'

'Ik ben de Alpha en ik bepaal zelf wat ik doe met alles en iedereen. Ik wil dat je mij gehoorzaamd!' Gromde hij witheet van woede met zijn Alpha stem.

'Nogmaals, ik doe wat ik zelf wil.' Piepte ik een stuk minder zelfverzekerd. 

Ik deed vlug een paar stapjes naar achteren, maar toen besefte ik mij dat ik op een trap stond. Ik viel hard achterover. Jack's ogen waren rood van woede. Ik wist dat hij me elk moment aan kon vallen. Ik liet mijn ogen blauw flitsen en nam de controle over Jack. Hij brulde het uit.

'Jij moet echt veranderen.' Zei ik zacht. 'Jij gaat veranderen.'

'Hou op Ava! Laat me los!' Brulde hij.

'Ik zei iets.' Gromde ik met een lage stem. Voor het eerst zag ik hem uit angst piepen.

Ik liet mijn ogen terugflitsen en liet de contole los. Ik rende zo snel als ik kon naar beneden. En geloof mij, dat is snel. Heel snel. In 2 seconden stond ik weer beneden. Haley en Danny zaten alweer lachend samen in de woonkamer. Het maakte mij triest dat Haley wel normaal met haar mate om kon gaan en ik niet. Ik had de hele tijd uitgekeken naar mijn mate en het moest perse dit monster zijn. Zou ik echt zo gaan eindigen als mijn voorganger? 

Ik moest echt even weg uit het packhuis. Natuurlijk zou Jack mij makkelijk kunnen vinden. Het was erg voorspelbaar waar ik naartoe zou gaan. Het bos natuurlijk. Ik knalde de deur open en rende naar buiten. Dit keer zou ik naar de andere kant van het pack gaan. Daar kostte het meer tijd om mij te vinden. 

De geur van het bos en de bloemen voelden aangenaam aan mijn zintuigen. Ik rook het elke dag maar toch bleef de geur erg speciaal. Het gaf een teken van leven aan. Dat leven dat ik zo erg haat. Dat leven dat mij niks bied. Dat leven dat mij in gevaar bracht. Maar ook het leven dat zo mooi kon zijn. Zo kleurrijk. Zo levendig.

Opeens werd ik gestopt door een stem. Ik hield meteen mijn pas in en keek om mij heen om te kijken waar het geluid vandaan kwam.

'Ava!' Riep de stem. 'Ava!'

Het was een vrouwenstem. Dat was erg duidelijk. Ik zag een oude vrouw met moeite uit de bosjes komen. Ze had een stok bij zich. Waarschijnlijk om zichzelf mee te ondersteunen. Haar vele rimpels en lichtgrijze haar verraden dat ze misschien al boven de 90 moest zijn geweest.

'Wie bent u?' Vroeg ik verward. Ze glimlachte triest.

'Ik ben degene die ervoor heeft gezorgd dat jij zo bent.' Glimlachte ze. Vreemd genoeg wist ik meteen waar ze het over had. Dat kon toch niet?

'Anna Midori?' Piepte ik verbaasd. Ze knikte triest.

'Maar u was vermoord door uw eigen pack. Hoe kunt u dan-'

'Dat is een lang verhaal kindje. De reden waarom ik jou ben komen zoeken is omdat ik wil dat je mij vermoord.'

Ik keek haar verbaasd aan. Wie wil er nou vermoord worden?

'En de reden dat ik wil dat jij me vermoord is omdat ik dan in jou hoofd kan kruipen en je kan helpen. Het zijn van de enige bloedwolf is zwaar. Dat weet ik. Daarom wil ik jou zo veel mogelijk helpen. Ik ben al over de 100. Mijn leven is voltooid. Doe het.'

Ik knikte langzaam. Ik deed een paar stappen naar achteren en liet mijn bloedrode ogen verschijnen. Ze keek me recht in mijn ogen aan en viel slap neer. Ik kon niet geloven dat ik zomaar iemand kon vermoorden met alleen mijn ogen. Het was eigenlijk gewoon wreed.

Ava, kun je me horen? Vroeg een stem in mijn hoofd. Ik schrok even. Toen realiseerde ik me dat het Anna was.

Ja, ik kan u horen. Zei ik terug. Het leek op een soort van mindlink, maar nu met een echte wolf. Opeens voelde ik mij veilig. Veilig met de aanwezigheid van Anna.

Goed. Verstop mijn lichaam alsjeblieft meisje. Zorg ervoor dat er geen aanwijzingen naar de dader te vinden zijn. Zei Anna.

Ik deed wat me werd gevraagd. Ik liet mijn blauwe ogen verschijnen en nam de controle over Anna's dode lichaam. Ik verplaatste het naar een gat dat toevallig in de grond gegraven zat. Ik legde het lichaam in het gat en bedekte het met zand en modder. Ik zette een klein takje als aanwijspunt in de hoop zand. Ik stond weer op en luisterde aandachtig naar wat Anna te zeggen had.

Heel erg bedankt meisje. Dan komen we nu op de belangrijke zaken terug. Ik hoorde dat je een probleem hebt met je mate. Je hebt inderdaad een lastige mate maar geloof mij. Het gaat beter worden. Zei Anna.

Dat hoop ik maar. Zuchtte ik.

Ga terug naar het packhuis en spreek niet tegen Jack. Hij zal merken hoe zijn gedrag jou raakt. Zei Anna.

Ik deed wat ze me vroeg. Ik veranderde niet in mijn wolf. Ik rende in mijn mensenvorm terug naar het packhuis.

Als ik in de problemen zou komen, zou u mijn wolf dan ook over kunnen nemen? Vroeg ik haar.

Ja, dat kan ik. Maar ik doe het alleen in het geval van hoge nood. Als jij te zwak wordt zou ik je over kunnen nemen.

Bedankt, Anna. glimlachte ik. Ik wist dat ze niet kon zien dat ik glimlachte maar het ging om het gebaar.

Ik rende terug naar het packhuis en deed de deur open. Er was vreemd genoeg niemand te zien of te horen. Alleen Tamara, die alweer haastig aan het koken was zo te horen. Dus liep ik naar de keuken om aan Tamara te vragen waar iedereen was.

Ik zette net een stap in de keuken toen ze gestresst opkeek. Vreemd genoeg kreeg ze daarna een grote, opgeluchte glimlach op haar gezicht. Ze liet de pannen los en liep naar mij toe om mij vervolgens te omhelzen.

'Daar ben je! De Alpha, Béta en een paar wachters waren je al aan het zoeken. Wacht ik zal ze meteen mindlinken.' Rieo ze opgelucht.

'Nee! Mindlink ze alsjeblieft niet. Ik heb echt rust nodig.' Riep ik uit.

'Oké, dan zal ik dat wel niet doen.' Grijnsde Tamara. 'Maar waarom was je in eerst instantie weggelopen?'

'Jack' Gromde ik zacht. Toen kwam er een idee in mij op. Ik aarzelde eerst even. Daarna was ik vastbesloten.

'Tamara, ik wil je eigenlijk iets laten zien, maar beloof me dat je het aan niemand door verteld. Je zorgt voor mijn dood.' Zei ik serieus.

Ze begon te lachen omdat ze dacht dat ik grapte bij het "mijn dood" gedeelte. Ik keek haar bloedserieus aan. Ze stopte met lachen. Haar gezichtsuitdrukking veranderde naar ernstig.

'Ik beloof het.'