AY PARÇASI || Texting

0.6

Evet okulun önündeydim. Evet Eymen'in okulunun önündeydim. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi pır pır atıyordu. Acaba nerdeydi? Onu görür müydüm? Beni gördüğünde sever mi?

Düşüncelerimi bozan babamın sesi oldu.

"Hadi müdürün odasına sınıflarınızı öğrenirsiniz."dediğinde Ahsen'in koluna girip babamı takip etmeye başladık. Okulun içine girdiğimizde gözüm her yerde Eymen'i arıyordu. Onu ne zaman görecektim? Cidden sabırsızlanmaya başlamıştım. Müdürün odasına geldiğimizde babamın telefonu çaldı

"Siz girin geliyorum ben"diyerek telefonu açtı. Bizde Ahsen'le beraber müdürün odasına girdik.

Girmez olaydım. Eymen oradaydı. Müdürün odasında koltukta oturuyordu. Pür dikkat hocayı dinliyordu. Bizim geldiğimizi müdür bize seslendiğinde fark etti. Kafasını çevirdiğinde göz göze gelmiştik ve ben an itibarıyla eriyip gitmiştim. O kadar güzel bakıyordu ki. Bu bakışları görmek için bu okulun bahçesine çok gelmiştim. Ama hep o bakışlarını başkalarına bahşetmişti ve artık o gözler bana bakıyordu.

"Mehir Öztürk ve Ahsen Durmaz değil mi?"diyen müdüre zar zor döndüm. Kalbim şuan inanılmaz atıyordu.

"Evet hocam biziz"dedim zor olsada. Önce bizi bir süzdü sonra eliyle koltukları işaret etti. Bizde Ahsen'le kedi gibi gidip oturduk.

"Hocam isterseniz biz gidelim sonra geliriz"dedi Eymen'in arkadaşı Furkan. Tüm arkadaşlarını biliyordum. Hepsini tanıyordum. Müdür Furkan'a bir bakış atıp

"Oturun oturduğunuz yere" dedi. Eymen sadece oturup olanları seyrediyordu. Çok sakindi. Onunla en son bir hafta önce konuşmuştuk. Bana anonim yazdıktan sonra ona yazmamıştım. Yazamamıştım. O anonim aklımı karıştırmıştı. Ne yapacağımı bilmiyordum.

"Mehir Öztürk hanginiz?" diye soran müdüre dönüp

"Benim hocam"dedim. Elindeki kağıda bakıp

"Sen 12-A'dasın Ahsen sende dur bakayım sende 12-A'dasın"dediğinde çok sevinmiştim. En azından Ahsen'le ayrı sınıflarda olmayacaktık.

"Hocam 12-A nerede?"diye soran Ahsen'e Furkan cevap verdi.

"Bizim sınıftasınız götürürüm sizi isterseniz"dediğinde müdür araya girdi.

"Sen burda kalıyorsun Furkan, kızlar sizi Eymen götürebilir zaten aynı sınıftasınız"dediğinde Eymen'e döndüm. Eymen'de bana bakıyordu. Allah'ım bu planlanmış bir oyun muydu? Kafayı yiyecektim. Çok güzel bakıyordu. İçeri giren babam tüm bakışmamızı bitirmişti. Bana dönüp

"Sınıfları öğrendiniz mi?"diye sordu. Sadece kafamı evet anlamında salladım.

"Eymen sen çıkabilirsin kızları da al yanına Furkan hadi sende çık sonra çağırırım seni yanıma"dedi müdür. Babam bizim kalktığımız yere otururken biz hepimiz dışarı çıkmıştık. Furkan

"Evet kızlar Furkan ben,bu da Eymen memnun olduk tanıştığımıza"dedi. Eymen ensesine vurup

"Yavşaklık yapma lan kendine gel"dediğinde gülmüştüm. Sesini ilk defa bu kadar yakından duymanın heyecanı da vardı tabi. Ahsen tüm olaya müdahele edip

"Hadi sınıfa götürün bizi daha çok işimiz var bizim"dedi koluma girerken.

Ne işimiz vardı yahu?

"Ne işi-" cümlemi tamamlayamadan Ahsen beni dürttü. Bir şeyler vardı belli. Sohbet ederek merdivenleri çıkıyorduk. Daha doğrusu onlar konuşuyordu

"Sen hiç konuşmadın"dedi Eymen bana bakarken. Dilim tutuldu seni görünce diyemedim tabi.

"Bilmem konuşacak kadar alışamadım"dedim.

"Anladım. Bir şey sorabilir miyim?"

"Tabi sor"dedim. Sanki sevdiğim çocukla konuşmuyor gibi. Çok rahat konuşuyordum onunla.

"Seni önceden görmüş olabilir miyim? Yüzün tanıdık geliyor"dediğinde o kadar çok sevinmiştim ki. Neden bilmiyorum? Evet daha önceden görmüştü hatırlaması da gayet normaldi. Ama bu beni çok mutlu etmişti.

"Bilmem ki hatırlamıyorum hiç "dedim. Direk pat diye söyleyemezdim değil mi?

"Peki o zaman"dediğinde cevap vermedim. Zaten sınıfa gelmiştik. Sınıfa girdiğimizde gayet normal bir sınıftı aslında sınıf çok güzeldi mükemmel bir ışık alıyordu. Burda fotoğraf bile çekilirdi yahu. Ahsen en arkadaki boş yere giderken peşinden gittim.

"Ahsen galiba kalbim duracak"dediğimde bana döndü.

"Dur tahmin edeyim Eymen"dedi.

"Tabiki o deli misin? O kadar güzel baktı ki,hem sonra sesini ilk defa yakından duydum. İlk defa sohbet ettik. Allah'ım bu rüyaysa uyandırma yarabbi"diyerek içimi Ahsen'e döktüm. O sırada içeri hoca girmişti. Yoklama aldıktan sonra bize döndü. Şu işi hiç sevmiyordum. Yeni geliyoruz kendimizi tanıtıyoruz ediyoruz falan filan.

"Mehir Öztürk ben"

"Bende Ahsen Durmaz"diyerek kısaca tanıttık kendimizi.

^^^

Son derse girmiştik ve ben gün boyu Eymen'i izlemekten başka hiçbir şey yapmamıştım. Son iki ders babamındı zaten biraz rahat olabilirdim bence değil miii?

  "Çok sıkıldım Ahsen ya"dedim Ahsen'e dönüp  aklıma gelen şeyle
 
"Bugün Furkanla Eymen'in yanında işimiz var falan demiştin ne işi söyle bakiyim"dedim. Bana dönüp güldü.

  "Hiçbir şey yok ki Eymen belki biraz meraklanır diye düşündüm "dedi.

"Ya Eymen beni niye düşünsün ki daha tanışalı saatler oldu ne diye düşünsün tabi düşünse çok güzel olur ama düşünmüyor. Niye düşünmüyor Ahsen? Ben onun için burda çıldırıyorum ama o beni düşünmüyor. Aslında düşünmesi de dert benim heyecandan kalbim durur. Yarabbi nasıl bir çelişkideyim böyle." dedim. Tabi tüm bunları fısıldayarak söylüyordum Eymen'in duymasını istemeyiz değil mi?

"Mehiir sakin ol  kızım bırak Eymen'i de şu diğer anonimi hiç düşündün mü?"diye sordu. Aslında hiç düşünmemiştim.  Çünkü  ben Eymen'i seviyordum. Başka birini severken anonime nasıl yazardım? Nasıl duygularıyla oynayabilirdim ki?

"Anladığıma göre düşünmemişsin"dedi Ahsen.

"Nasıl düşünebilirim Ahsen. Ben Eymen'i seviyorum ona nasıl ümit verebilirim?"

"Böyle düşününce haklısın ama bir şans vermen en iyisi değil mi kuzum? Belki Eymen senin için yanlış seçimdir. Belki bu anonim  senin için doğrudur. Bak bence ona bir şans vermelisin kuzum."dedi.  Haklıydı belki anonim daha iyi gelirdi bana belki Eymen'i unuturdum. Kim bilir?

"Tamam yazıyorum o zaman"dedim. Çantadan telefonumu alıp babamdan lavabo için izin istedim. Lavaboya girdiğimde telefonumu açıp önce engeli  kaldırdım. Sonra ne yazacağımı düşündüm. Tekrar tekrar yazıp tekrar tekrar sildim.
  
 
Mehir: Var mısın bir şansa anonim?

Evetttt been geldiim.  Nasılsınıızz?  Sizce anonim mi Eymen mii? Sizi seviyoruuum♡