(Τζεις pov)
Φτάσαμε στο Ινστιτούτο και η κοπέλα από την σχολή βρισκόταν σε κατάσταση σοκ.Η Ιζι είχε αναλάβει τον φίλο έτσι και πήγα να της κάνω παρέα και να την συνέφερε λίγο.
"Κοπελιά πως εισαι"
"Κλερι"
"Εε;;;"
"Λέω το όνομα μου είναι Κλερι Όχι κοπελιά"
"Ααα.Εμμ Τζεις"(λέω και της δίνω το χέρι μου)
"Το ξερω"
"Ααα.Εμμ πως εισαι;"
"Πώς πρέπει να είναι ένα άτομο που βλέπει κάποιον που και εγώ δεν ξέρω τι σκατα ειναι να δαγκώνει τον κολλητό σου;Μου λες λιγο;;"(και άρχισε να κλαίει)
Εγώ δεν ξέρω αλλά για κάποιον λόγω έτσι όπως την είδα ευάλωτη την αγκάλιασα και προσπαθούσα να την ηρεμήσω.
"Σσς ησύχασε θα γίνει καλα"
"Πώς να ησυχάσω όταν δεν ξέρω πως είναι ο κολλητός μου;;"
"Κλερι κοίτα με....είπα κοίτα με"
Γυρνάει και με βλέπει.
"Τι;;;"
"Μάλλον δεν σου έχουν μιλήσει σωστα;"
"Να μου πουν τι;;"
"Θα στα εξηγήσω όλα απλά πρέπει να ηρεμήσεις πρώτα ναι;"
"Εντάξει"
Έτσι όπως την είδα στην αγκαλιά μου την παρατηρούσα.Ειναι τόσο αθώα αλλά γιατί να μην της μιλήσουν.Πρεπει να ξέρει τι γίνεται.Αλλα πρέπει να ρωτήσω τον Αλεκ και την Ιζι.Αα να τη έρχεται .
"Μπορώ να πω ότι ο φίλος σου είναι σκληρό καρύδι"
"Π..πως ειναι;"
"Είναι εντάξει απλά πρέπει να μεινει μαζί μας από εδώ και περα"
"Τ...Τι εννοεις;"
"Απλά κάθε άνθρωπος που δέχεται επίθεση από βαμπίρ πρέπει να παρακολουθείται μέχρι να μεταμορφωθεί και μάθει να ελέγχει την δίψα του"
Έτσι όπως μιλούσε η Ιζι βλέπω την Κλερι που έχασε τι χρώμα της και λιποθύμησε...Όχι ρε γαμωτο
"Ρε Ιζι δεν τα λέμε έτσι αυτα"
"Κάτσε...Δ...δεν ηξερε;"
"Όχι γαμωτο αν ήξερε δεν θα ήταν λιπόθυμη τωρα"
"Και τότε πως είδες το βαμπίρ;"
"Ειναι μια από εμας"
"Μα χωρίς τους ρουνους δεν μπορεί να μας δει"
YOU ARE READING
°MY LIFE AS AN ILLUSION°
Teen FictionΌλοι μας φτιάχνουμε έναν κόσμο στον οποίο νιώθουμε ασφαλής,έχοντας τα πάντα και μια ζωή χωρίς προβλήματα. Πλάθουμε στο μυαλό μας ένα κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζήσουμε την ζωή μας στο έπακρο.Δυστυχως για κάποιους,η δική τους ζωη μπορεί να μην είναι...
