တိမ္ေတြေတာင္ အေရာင္ေျပာင္းလာခဲ့ၿပီ တေျဖးေျဖးအေမွာင္ရိပ္သန္းလာေရာေပါ့....
ဘယ္ခ်ိန္ထဲက ဒီဝရံတာအျပင္ဘက္ရဲ႕ ခံုမွာထိုင္ေနမိလဲမသိေပမယ့္....
အခုေတာ့ ေလေအးေတြရဲ႕ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ အရသာကို ဒီတိုင္းျဖစ္သလို ဆြဲဝတ္ထားမိတဲ့ ပါးလ်လ်အကႌ်က အံမတုႏိုင္ေတာ့.....
အခ်ိန္ေတြကုန္တာျမန္ေနသလား ေႏွးေနသလား သူမသိႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ စိတ္နဲ႔ကိုယ္က ကပ္မေနခဲ့....
ဘဝမွာပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးလူလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တာေတာင္....
ေတြးဆဆရွိေနရင္းပင္ မကုန္ဆံုးႏိုင္ေသးေသာ မ်က္ရည္ေတြ တဖန္က်ဆင္းလာျပန္သည္.....
ဒီတစ္ညလဲ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ရာ ခက္ခဲေပအုန္းမည္.....
အေတာ္ပင္ေအးစိမ့္လာၿပီမို႔ မခိုင္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို မနည္းအားယူေလွ်ာက္၍ ကုတင္ရွိရာဆီ ျပန္ဝင္လာရသည္....
ဖုန္းဝင္ေနတာေတာင္ မၾကားႏိုင္တဲ့အထိ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္အေျခေနဟာ ေကာင္းမေနခဲ့....
အသံုးပင္မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရာ... နီရဲရဲ Miss callေပါင္း မ်ားစြာ....
"Yahh....Byun Baekhyun ရူးေနလို႔ ဖုန္းမကိုင္တာလား.... ဒီမွာ စိတ္ပူလို႔ ေသေတာ့မယ္ကြ...."
ဖုန္းကိုင္လိုက္တာနဲ႔ စူးခနဲထြက္လာတဲ့ မန္မဲသံတခ်ိဳ႕.... MinSeok Hyungရဲ႕ စိတ္ပူေနပံုေလးကို ျမင္ေယာင္လာေတာ့ Baekhyunျပံဳးမိသား..... မ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္စေတြကေတာ့ မေျခာက္ႏိုင္ေသး....
"Baekhyunee....အဆင္မွေျပရဲ႕လားကြာ.... Hyungစိတ္ပူလို႔ ေသေတာ့မယ္.... အခုဘယ္မွာလဲ Hyungလာခဲ့မယ္...."
သူ႔ေၾကာင့္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕အေရးမပါေတာ့တဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္နဲ႔ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ လူေတြပင္ပန္းမွာကို Baekhyunမလိုလားပါ....
"ကြ်န္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္ Hyungရဲ႕.... အခုလဲ အိမ္မွာဘဲမို႔ သက္သက္ပင္ပန္းေနပါ့မယ္ မလာခဲ့နဲ႔ေတာ့ေနာ္...."
လိမ္မိတဲ့အတြက္ေတာင္းပန္ပါတယ္Hyung.... တကယ္က ကြ်န္ေတာ္ အဆင္မေျပဘူး.... အရမ္းကိုငိုခ်င္ေနတယ္....ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို အခုထိ ေမ့မရေသးဘူးHyung.....
စိတ္ထဲကေတြးေနရင္းကို Baekhyunတေယာက္ မ်က္ရည္က်ရျပန္ပါၿပီ.....
