Bazı günlerim oluyor ki yaşadığım güne acıyorum.Benim kadar gün de eziyet çekiyor sanki.Öyle günler oluyor ki içimdeki sesi kaybediyorum.Ruhum öyle bir kıvranıyor ki o aynı dört duvar içinde,günün bile canı acıyor.'Işığın olduğu yerde gölge de olur' diye bir söz duymuştum.Evet dünyanın kanunu bu ama hiç karanlıkta gölge olacağını duymamıştım.Arkamda hep bir gölge hissettim,sanki içinde olduğum karanlık yetmezmiş gibi.Bu belkide düşüncelerimden yarattığım,canavara dönüşen ve içten içe yiyip beni bitiren bir gölgeydi.Öyle ki onun yüzünden mutlu bile olmak istemiyordum.Bir avuç mutluluğu istemiyordum.Zaten mutluluğa inandığım da söylenemezdi.Bu tıpkı gerçek aşka inanmak ya da inanmamak gibi bir şeydi.Ben gerçek aşka da inanmam.Sonuçta kim sizi olduğunuz gibi süresizce sevebilirdi? Hayat ve mutluluk da buna bağlı olarak böyle benim gözümde.Bu hayat beni olduğum gibi kabul edip beni mutlu edebilir miydi? Hayır.İnsanların şu sürekli bahsettiği ve aradığı mutluluk;bana kendilerini oyalamak için bulunan bir bahane gibi geliyordu.Hayatın ve insanlığın özü bencilliktir.Mesela ben kendime o kadar bencil davranıyorum ki kendime bir yudumluk huzuru zehir ediyorum.Benim kendime yaptığımı da hayat başkalarına yapıyor.Hayat yapmasa bile insanlar birbirine yapıyor.Bana göre insanlar nasıl göbek bağıyla doğuyorsa,bunun yanında da bencillikle dolu doğuyor,yaşıyor ve ölüyorlar.Mesela bir insan neden sevdiği kişinin mutlu olmasını ister? Çünkü eğer o mutlu olursa kendisi de mutlu olacaktır.Bunu kendisi için ister ama farkında bile olmaz.Bu zaten bir bencillik değil midir?
Neyse konuştukça konu uzayıp gidiyor tabi.Kendimden sapıyorum.Bu kişiliğimin kendimden kaçma yolu mu acaba diye merak etmiyor değilim.Yüzleşmekten korktuğum çok şey var hala.O yüzden en kolay yolu kaçmakta buluyorum.Tam olarak kaçmakta başarılı mıyım orası tartışılır.Eskiden olsa direk uykuya sığınırdım.Bu çok güzel bir yöntemdi o zamanlar.Ama büyüdükçe bunu da beceremediğimi fark ettim.Artık uyku bile almıyordu beni yanına.Her gözümü kapattığımda her şey daha da ağırlaştıkça bende kaçmaya başladım uykudan.Geceler git gide daraldı,küçüldü.Sığamaz oldum günlere,düşüncelerimi sığdıramadım.Bunun sonucundaysa hissettiğim tek şey koca bir boşluktu.Tüm o sığamadığım gecelere inat koca bir boşluk.Bu da hayatın bir başka dalga geçişiydi herhalde.
28.03.2020
03.25
