İnsan bazı anlarda, özellikle de ölümün bir anda bu kadar kolay bir şekilde seni bulabileceği gerçeğiyle yüzleşince; yaşamı boyunca tüm o hırslarını, içinde sürekli konuşup duran acımasız sesin, başarısızlık hissi ile dolup taşan, geceleri uyutmayan o iç sıkıntısının aslında ne kadar anlamsız olduğunun bir kez daha farkına varmıyor mu?
Aslında çoğu zaman ölümün var olduğunu unutarak yaşıyorum. Her zaman bir planım var, uzun uzun yazdığım yapılması gerekenler listelerim, hep bir amacım, başarısızlıklarım, hayal kırıklıklarım ve gün sonunda içimde hep aynı ses... Sürekli konuş duruyor.
'Kendini başarma' furyası adı altında kendime yıllarca eziyet ettiğimi daha yeni yeni anlıyorum. Bir boş vermişliğin içinde değilim ama. Aksine ne için bu kadar üzüldüğümün, önceliklerimin aslında birer kandırmacadan mı ibaret olduğunu anlamaya çalıştığım bir dönemdeyim.
Ve evet! İşte yeniden karanlığa itiliyorum.
O soğuk eller bir kez daha boğazımda.
Ama bu defa zihnim bir kez daha varoluşabilmeyi düşlüyor.
James Blunt- Carry You Home
