Takip Silip [PREVIEW]

i. Nangunguna.

 Play: Noli me tangere by pappel on SoundCloud 

(https://soundcloud.com/736_646/noli-me-tangere)

Alam nang lahat na pursuing art in this country is one of the hardest thing to do. Masakit aminin pero mababa ang pag tingin ng sining sa Pilipinas. Kaya sobrang daming hindrance. First is family and second is, syempre, pera. Sobrang. Gastos. And Aurora dela Torre is not lucky enough to have them both in her good hands. Kahit isa. Kahit pera na lang. Ayos na sana pero hindi.

Wala.

Her screen name, Mata Ipalaya, is known by plenty of people lalo na sa social media. People buy her works at madami-dami rin mag commision sa kanya. Her hands are full. Plenty of people want her flesh and blood. Walang kulang. Sobrang daming achievements, and she is proud of any of it. She admits that she is a narcissistic person; she think highly of herself. But who would not be? Pinaghirapan niya 'yun. And look, she's not even college yet.

Haha.

But.

It was all above the surface. Until you dive in her blue dark deep ocean full of junk. All of that success, why is she so lucky yet not.

After a day of walking with all smiles, glittering eyes, and butterflies in her stomach expressing her own sa kanyang sariling gawa and mark people with her own ink sa mga art exhibits, she would go home to a house full of sharpened knives and each one is pointing at her. In her big, but small, heart.

Every single day kinukuha sa kanya ang kaligayahan niya.

Sa mga movies, kapag sobrang masaya ang bida sa araw 'yon paniguradong magkakaroon ng masamang balita. P'wedeng isang tawag na magpapabagsak ng buong mundo nila. Malaki ang porsyento na mangyayari 'yun.

And Aurora's daily life is full of joy... And then, not.

"Huwag mo ipagyabang yabang 'yan pado-drawing drawing mo dahil wala pa 'yan sa kalahati nang binabayaran ko!" halos sanay na rin ang tenga niya sa sigaw ng nanay niya. Wala na siyang lakas para magsalita. Araw-araw ganito. Araw-araw kailangan magpaliwanag sa kanila. Araw-araw she has to prove herself to her family. Kailangan laging may pera. Kailangan laging may product. Kumikita naman siya mula sa mga gawa niya. Agad din niyang binibigay ang bayad sa kanya sa nanay niya pero hindi sapat ang lahat, "ito na ba ang pinagyayabang mo?" kapag masiyadong maliit, "napaka yabang mo!" kapag masiyadong malaki. Saan ba siya lulugar?

Bakit ba hindi na lang maging masaya ang nanay niya sa kung anong meron siya? Masaya siya sa ginagawa niya. Bakit ba hindi na lang aminin na ayaw nito sa kanya kaya kahit anong bigay niya hindi kailan man magiging sapat?

Bakit sa kanya sinisisi ang lahat? Bakit parang kasalanan niya ang lahat ng nangyayari sa pamilya niya? Responsibilidad niya bang ipanganak para iahon sila sa hirap? Kasalanan ba niya na wala silang pera? At least she's trying to help! Siya na nga ang madalas nagbabayad ng tuition fee niya. And she's doing anything to accelerate kahit sa arts na lang. Ayun lang ang meron siya. Doon lang siya marunong. She's young. So young.

I'm just seventeen!

Aurora kept silent. She doesn't have the guts to talk. Mas pakiramdam niyang kaawa-awa siyang tao. Mas nambababa siya sa sarili niya. Lalo na't paulit-ulit niyang ginagawa. At kahit magsigaw sigaw pa siya, hindi sila makikinig. What if they lock her up again in her own room? Pa'no kung itapon ulit ang mga art materials niya? Pa'no kung sunugin muli ang mga gawa niya?

Kapag nalunod siya ngayon hindi na siya makakagalaw pa.

She's trying. Can't you see I'm trying?

And every night, ganon. Well, may araw na hindi. Kapag nauna siya sa kwarto niya bago umuwi ang nanay niya. Kapag tinitignan niya ang nanay niya na sumisigaw natatawa na lang siya. Kailan ba marerealize ng nanay niya na kahit anong sigaw niya walang mangyayari sa kanila? Kailan ba siya mapapagod? Ako? Haha, pagod na. Screaming and blaming her from being unfortunate would never take them somewhere.

The other day, nakita nanaman niya nanay niya na umiiyak sa sala. Dirediretso lang siya pataas sa kwarto niya.

Aurora is not an only child. She has two siblings. Gusto niya intindihin ang nanay niya. Ang Kuya niya matagal nang humiwalay sa kanila. Sumama sa nabuntis na girlfriend nito. Isang araw, tumawag ang presinto sa kanila. Di niya alam kung anong dahilan pero naaresto ang kapatid nito. Ang nanay niya pa ang nag luwas rito at pagkatapos, umalis ulit.

Gusto niya rin magalit sa Kuya niya. Siya ang nagdala ng responsibilidad nito bilang panganay. Sa kanya binuhos ang lahat ng expectation. Pero sa totoo lang, siguro hinahanap ng nanay ang imahe ni Kuya. Ang pinapangarap niyang buhay. Pinapangarap na anak na kailanman hindi maabot ni Aurora.

Napangiti siya nang nagkukumpulan ang mga tao sa isang interactive artwork na gawa niya. Nag-iinit ang dibdib niya to hear how fascinated they are sa gawa niya. She can feel all the butterflies and other insects that are living in her stomach. Crawling all over her body. Excitement and discomfort. She put a bunch of recyclable things para makagawa ng isang babae na nag pipinta pero sa iba't ibang angle it can be a mother, a kid, a homeless, and just a person, naked, staring straight sa audience. Guess what? She's the naked person. A self portrait. But no one would ever know.

They don't need to know her struggle, right? She doesn't need to tell them. But, she can show them.

Siguro masiyadong galit sa kanya ang mundo. Paniguradong tuwang tuwang paglaruan ang buhay niya. Masiyadong imposible ang mga nangyayari sa kanya para sa isang disisyeteng dalaga. Tila nakakalimutan ng mundo na bata pa siya para sa mga pangyayari na'to. Hindi niya na alam kung saan lulugar pa.

Sa pag-uwi niya ang mga maleta niya ay nasa labas ng bahay. Nakapatay ang mga ilaw sa loob. Wala na rin ang aso nilang si Sam sa labas ng bahay na laging tumatahol pagkadating niya. Kahit ang mga karton karton. Kahit ano, wala. Kahit mga kurtina.

Empty.

Nilayasan siya ng sarili niyang nanay, ang natatangi niyang pamilya.