CRISANTA
I ran as fast as I could to ditch my embarrassment. What the hell just happened?
Madaling-madali kong pinagpipindot ang button ng elevator na ngayon pa sobrang tagal kung bumukas at habang balisang naghihintay sa pagbukas ay nagawa ko pang ilibot ang aking paningin para icheck ang paligid.
What just happened? How did I end up here? I'm sure it's my room, but why are there other people in it and not my boyfriend?
Para akong binuhusan ng malamig na tubig at tuluyang nagising, nawala pati ang epekto ng alak sa akin.
Ngayon na gumagana na ng maayos ang buong sistema ko ay saka lang naging malinaw ang lahat. Iba nga, ibang floor ang napuntahan ko.
The room numbers on this floor were in Roman numerals, while our floor had different numbering. My room number is 11, so what I ended up in earlier must have been room II.
"Ding!"
The elevator doors finally opened, but before I entered, I glanced back at the room I had just come from.
Ni walang bakas galing sa taong sandali kong nakasama. Di ko rin naman siya masisisi dahil katulad ko ay bakas rin sakanya ang sobrang pagkagulat.
I heaved a sigh before finally stepping into the elevator, but before it closed, I saw a figure emerging from that sinful room.
My heart raced as our eyes met. He quickly made his way towards me, prompting me to press the elevator buttons repeatedly until it finally closed.
Napahugot ako ng malalim na paghinga nang sa wakas ay tuluyan na kong nakatakas mula sa kanya.
Bigla ay parang nanlambot din ang aking mga tuhod at wala sa sariling napaupo ako sa sahig.
Halos sabunutan ko ang aking sarili nang muling dumalaw sa aking isipan ang mga nangyari kanina.
"I'm sorry, Gideon. I'm really sorry." Tears streamed down my face. I didn't even deserve to cry; it felt like I had cheated on him.
Matapos mailabas ang lahat ng hinanakit ay dali-dali akong nag ayos ng sarili. Hindi pwedeng makita ako ni Gideon na ganito gayong alam kong mayroon pa nga siyang tampo dahil matagal nga bago ako pumayag sa bakasyon naming ito.
Gideon, the man who was the reason I was here. We'd been together for eight years, and he had often hinted that he wanted us to be alone, planning vacations year after year, which I kept declining because it felt too soon, but now that I had finally mustered the courage to agree, something like this had to happen.
Anong mukha ang maihaharap ko sa kanya ngayon?
Madali kong kinapkap sa maliit kong purse ang aking cellphone para sana tawagan si Gideon pero halos mabitawan ko iyon dahil sa panginginig.
Napakaraming missed calls and texts, some asking where I was, others accusing me of running away because I didn't want to be with him.
Pero ang pinakahuling mensahe mula sa kanya ang pinaka nagdulot sa akin ng mas lalong panghihina.
Love‹3: Let's just cancel our vacation like last time. I know you will just say that you're not yet ready for this again. I'm going home, and don't contact me for now. I'm not in the mood.
Napapikit ako habang mahigpit ang hawak sa aking cellphone. Muli nanamang nagsi-unahan sa pagtakas ang aking mga luha na kanina ko pang pinipigil.
This is all my fault and I have sinned, I've really made a terrible mistake tonight.
Wala na rin akong pakialam kahit pa iyak pa rin ako nang iyak paglabas ko ng elevator para tunguhin ang aking totoong kwarto. Nagbabakasakaling naroon pa ang boyfriend ko.
Pero ganon na lang ang panghihina at sakit na nadama ko nang makitang ni wala nang bakas ng pinakamamahal ko sa kwarto pagbukas ko. Tanging gamit ko na lamang ang aking nadatnan sa silid.
Muli ay nanghihinang napaupo na lamang ako sa sahig at mahigpit na napayakap sa aking mga tuhod.
I don't even have the strength to contact him right now because aside from what he said in his text, masyado ring magulo ang utak ko at alam ko ring kasalanan ko ang lahat ng ito kaya wala akong karapatang maghabol sa mga oras na ito.
Nanatili lamang ako sa ganoong posisyon hanggang sa mahimasmasan ako at piniling magtungo sa banyo para linisan ang sarili ko dahil pakiramdam ko ay ang dumi-dumi ko na.
I'm so fvcked up! I even let a stranger took my virginity that not even my boyfriend could get for so long.
Napakabobo ko, ang tanga-tanga ko!
Muli nanaman akong napahagulhol habang paulit-ulit na kinukuskos ang aking katawan. Ramdam na ramdam ko na rin ngayon ang sakit ng iniwang bakas ng nangyari kanina. Napakasakit ng parteng iyon ng aking katawan pero patuloy ko lang ding iniinda dahil kasama iyon sa aking parusa.
Matapos ang paulit-ulit kong pagkuskos ay pinili kong ilublob ang aking sarili sa bathtub at kung di ko lang talaga naiisip na mayroon pa akong pamilyang naghihintay sa aking pag-uwi ay gusto ko nalang din sanang tuluyang lunurin ang aking sarili dahil sa katangahan kong nagawa.
Mahabang oras na ang nakalipas pero wala pa rin akong balak na umahon at nanatili lang sa ganoong posisyon hanggang sa pakiramdam ko ay unti-unti na akong namamanhid dahil sa pagkakababad pero wala pa rin akong pakialam hanggang sa unti-unti na ring bumibigat ang talukap ng aking mga mata.
A few moments later, I was completely consumed by darkness, and the only thing on my mind was the words...
If I wake up tomorrow, I'll be given a chance to make things right, and if I'm taken away for good, I 'deserve' it.
"Hanggang sa muli..."
Those were my last words to the air before losing consciousness.
To be continued.....
©Makireimi
