kırık kalbin kırık yazıları.

'8

gidiyorum bu şehirden,anıları arkamda bırakarak,seni arkamda bırakarak.
duramam burda ben,gitmek zorundayım,anla beni.
bu şehirde durdukça aklımda anılarımız canlanıyor,hangi sokaktan geçersem geçeyim bir anımız var,canım yanıyor.
sanki bu şehir bana düşman oldu,yokluğunda bana düşman oldu herkes.
biliyorum çok hata yaptım,çok.
ama ilk aşkım sendin,biliyorsun.
ne yapacağımı bilemiyordum o zamanlar,seni kırmaktan o kadar korkuyordum ki.
tartışmalarımızda sürekli ailem ile sorunlarımı ortaya attığımı iddia ediyordun,ama benim ailem tarafından canım çok yandı,bu ister istemez ilişkime,hayatıma yansıdı.
neyse,ben bu şehirde çok yoruldum,artık daha fazlasını kaldıramıyorum.
çok kişiyi ardımda bıraktım,sadece birkaç kişi hariç diğer yakın olduklarımın gerçek yüzünü gördüm,sürekli beni kırıyorlardı.
artık bitti,artık eski ben yok karşınızda. kalbim daha da parçalanamıyor,sadece arada kırıkları batıyor,o kadar.
artık yeni bir hayata başlıyorum,güçlü bir ben olarak.sen demiştin ya,beni sen acımasız yaptın diye,aynı durumdayız.
artık kimseye acımam yok,kimseyi affetmem bundan sonra.
sadece annem ve sayılı kişi var hayatımda.
hani söz vermiştim ya sana,annemi ve seni alıp yeni bir hayata başlayacağım diye,sen olmasan da annemi alıp gidiyorum.
son kez ağlayarak gidiyorum bu şehirden.
aşkıma yenik düşmek yok bundan sonra,kimseye yenik düşmek yok.
bundan sonra güçlü birisi var karşınızda,her ne kadar sadece sana yenik düşsem de,geri dönsen kabul ederim,aşkım yine mantığımın önüne geçer.
insan insanı böyle sever mi?