SON AŞK

Bölüm 2 -BARAN-

Gözlerimi kolumu sımsıkı tutan çocuğa kilitledim. Korkum yüzümden okunmuş olacak ki karşımdakinin keyfini fazlasıyla getirmişti. Koridora büyük bir sessizlik çöktü. Gözlerimi zor olsa da ondan alıp sınıfıma baktım. Herkes susmuş tüm dikkatlerini bize vermişti. Tekrar ona döndüm kömür karası gözlerinin içinde kıvılcımlar vardı sanki. Koridorun diğer ucundan yankılanan bir sesle hepimiz dikkatimizi dağıtıp arkamıza döndük. Yanımdaki çocuğa baktığı belliydi.

"Baran seni bekliyorlar hadi gel onunla daha sonra ilgilenirsin" dedi ve duvara yaslanıp yanımdaki çocuğu bekliyordu.

En azından kolunu sebepsizce tutan çocuğun isminin Baran olduğunu öğrendim.

İstemeye istemeye tekrar ona doğru döndüm. Biraz olsa da rahatlamıştım karşıdaki çocuğun beklediğine göre yanımdan gideceği belliydi. Kolumu bırakıp yine alaycı gülümsemesiyle yanımdan uzaklaştı.

Neden hiç birşey söylemedi ki? Bu da neydi şimdi?

Elimle kolumu ovalamaya başladım. Kolum uyuşmuştu ve parmaklarının izi çıkmıştı. Koridordaki sessizlik bozulmuş herkes kendi halindeydi. Utançtan suratım kızarmıştı. Sınıfa girdiğimde herkesin bana baktığını farkettim. Bu durum beni daha fazla utandırmıştı iyice yerin dibine girmiştim. En arkadaki sıranın boş olduğunu görüp hızlı adımlarla ilerleyip sıraya oturdum. Önümdeki sırada oturan kıza bu durumu sormaya fırsat kalmadan kız arkasını dönüp;

İşin zor kolay gelsin" deyip bana arkasını döndü.

Şaşkınlıkla kızın söylediklerini anlamaya çalıştım. Ne demekti bu şimdi? Baran denen o çocuk benden ne istiyor ki?

Daha ilk günden kabus gibi geçen dakikalar sonraki günlerde nasıl geçer tahmin etmek bile istemiyorum. Kolumun ağrısı devam ediyordu nasılda sıkmış pis serseri!

Onunla karşılaşmamam gerekiyordu. İyice gözüm korkmuştu ondan. Başımı iki elimin arasına alıp ne yapacağımı düşünmeye başlamışken omzuma sert bir elin beni sarsmasıyla kafamı kaldırdım. Kim olduğuna bakmamla aniden gözlerim büyüdü. Hayır olamaz Baran tam karşımdaydı. Gitmedi mi bu? Kabus bitmemiş miydi?

Tek kaşınını kaldırarak tekrar alaycı gülümseyerek sessizce " yana kay" dedi.

Yok artık bu boş sıra Baranın sırası mıydı? Ben ne yaptım böyle.

Çantamı alıp duvara doğru yaklaştım. Sessiz gülümsemesini duyabiliyordum. Baran da hemen yanıma oturdu. Kafamı eğip gözlerimi sıradan ayırmadım o sırada öğretmenimiz geldi sınıfa. Bu sene neler yapacağımızı anlattı. Baranın bana baktığını hissedebiliyordum.

Zamanın hızlıca geçip gitmesi için neler yapmazdım ki. Baran yavaş yavaş bana doğru yaklaşıyordu. O yaklaştıkça ben duvara yapışıyordum. Bunun niyeti de ne böyle? Öğretmene şikayet edip Baran'ı sınıf içinde rezil etmesini istiyorum ama bu kez bana çocuk muamelesi yaparlardı daha ilk günden. İyice duvarla bütünleşmiştim. Ara ara ona ne yapıyorsun der gibi bakıyor bir kaç saniye sonra gözlerimi ondan kaçırıyordum.

Okulun ilk günü olduğu için öğretmen dersin bitmesini beklemeden sınıftan çıktı. Ardından bende ayağa kalkıp şu lanet sınıftan çıkıp Barandan uzaklaşmak istedim. Sıradan çıkmaya çalıştım ama Baran buna izin vermedi. Ona "kalkar mısın çıkacağım" dedim ama Baran beni duymamazlıktan geldi. Baran'a yenilemezdim bir kaç kez çıkmaya çalıştıktan sonra oda pes etmiş olacak ki sıradan kalkıp bana çıkmam için yol verdi. Arkamdan gelmesinden korkuyordum. Koridorda bir kaç metre ilerledikten sonra arkama dönüp Baran'ın peşimden gelip gelmediğini kontrol ettim. Baran'ı görmüyordum. O an farkında olmadan tuttuğum nefesimi bıraktım. Baran'ın yaptıkları canımı sıkıp gözlerimi yaşartmıştı. Koridorun sağında kızlar tuvaletini görüp hızlı bir şekilde içeri girdim. Kendimi tutamayıp ağlamaya başladım. Hiç kimse bu güne kadar bana bu şekilde davranmamıştı. Bu okuldan gitmek istiyordum. Musluğu açıp yüzümü yıkadım havlu kağıtla yüzümü kuruttuktan sonra aynaya baktım. Gözlerim ağlamaktan kızarmıştı. Çantamı alıp dışarı çıktım.