Alanta po tragicznym wypadku oraz odtrąceniu przez swojego chłopaka, za którego mogłaby oddać życie, może odciąć się od przeszłości dzięki ofercie nowego stanowiska dla jej ojca - ambasadora północy. Ma nadzieję, że wyjechanie do miasta na drugim ko...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Tsk, nie uważasz, że miło byłoby z twojej strony, gdybyś zechciała któregoś z nas o tym poinformować i nie narażać nas na wyjście na skończonych błaznów?
Vjor zamyka drzwi do swojego pokoju i okrakiem siada na stołku od perkusji. Nie kłopocze się z zapaleniem światła. Zadowalam się brzegiem łóżka, które oświetla blada łuna księżyca i odbite światło latarni.
– Cosia prosiła, bym wam nic nie mówiła, póki nie ustalimy całego planu. – Zakładam ramiona na piersiach i krzyżuję nogi w kostkach. Akurat musiałam dziś założyć te puchate skarpetki w króliki? Vjor podąża za moim spojrzeniem i jego koślawa mina przypomina coś na kształt wstrzymywanego śmiechu. A potem pochyla się i opiera łokcie na kolanach. Przekrzywia głowę i oddycha głęboko.
– A więc zaufałaś jej do tego stopnia? Bo pojawieniem się tutaj dorobiła się kolejnego absztyfikanta. – Przeczesuje włosy i patrzy prosto na mnie. Unoszę brew, ale nie rozwija tematu. W tym świetle jego oczy są czarne, a pół twarzy upiornie oświetlone. – Już nie mogę sobie nawet przypomnieć, kiedy po raz ostatni rozmawiałaś ze mną w cywilizowany sposób. Jak blizna? – Wyciąga rękę i prawie dotyka nogawek jeansów.
– Która? – pytam, na co uśmiecha się diabolicznie. Po kuli na udzie nie ma prawie śladu. Podwijam rękaw bluzki i prezentuję gładką bliznę. Jest nawet lepiej zagojona niż moja na twarzy. Ostrożnie jej dotyka.
– Od razu widać, że ktoś, kto to zszywał, tego nie spartaczył. – Błyska zębami. Wywracam tak mocno oczami, że to prawie boli.
– Miałeś ze mną rozmawiać, a nie próbować mnie zirytować, bo na razie jesteś na świetnej drodze do tego.
– To jak nazwiesz to, co robimy? – Wstaje gwałtownie ze stołka i staje ponad moimi nogami.
– Doskonale wiesz, o co mi chodzi. – Unoszę podbródek.
– Cosi przyda się więcej czasu z moim niegroźnym bratem, póki ja tam nie wtargnę. A ty się wytłumacz, czym cię do siebie przekonała.
– Powiedziała mi, jak przestała mówić. To wystarczyło.
Vjor odchyla się, ale wciąż po obu stronach nóg czuję ciepło jego ud.
– Jeżeli uznałaś, że może nam pomóc, to zaufam twojemu zdaniu.
Wpatruję się w niego długo, by się upewnić, że się nie przesłyszałam.
– Dlaczego ty taki jesteś? – wymyka mi się, zanim ugryzę się w język.
– Jaki? – Jego dłonie zaciskają się na pościeli po moich bokach i słyszę dudniące serce. Nie wiem, do kogo dokładnie należy.
